کشور ایران به‌عنوان یک بزرگراه ارتباطی شرق و غرب در جهان مطرح می‌باشد و امروزه نیز بخشی از ارتباطات هوایی را در جهان تحت پوشش قرارداده است. بنابراین ضرورت احداث یک فرودگاه بین المللی بزرگ و متناسب با استانداردهای جهانی به‌دلیل مشکلات ایجاد شده به سبب گسترش شهری و ارتفاعات موجود در شمال تهران و همچنین تداخل پروازهای نظامی ، مورد توجه مسوولین قرارگرفت.
در طراحی این فرودگاه یک مشاور بین المللی اروپایی همکاری داشته و نظارت کلی در ساخت این فرودگاه را نیز به عهده داشته است.
ین فرودگاه در زمینی به وسعت ۵/۱۳ هزار هکتار در ۳۰ کیلومترى تهران احداث شده است ،ظرفیت پذیرش مرحله اول این فرودگاه سالانه ۶ تا۵ / ۶ میلیون نفر است که در فاز دوم به حدود ۱۵ میلیون مسافر و درمرحله سوم این تعداد تا۴۰ میلیون مسافر در سال افزایش مییابد.
نمونه های این فرودگاه را به لحاظ فرمت معماری در مقیاس های مختلف با کیفیت جزییات اجرایی بالاتر حتی در فرودگاه های محلی اروپایی نیز می توان تجربه کرد .احداث این فرودگاه عمدتا به‌منظور پاسخگویی به نیازهای مسافرین و جذب پروازهای ترانزیت بین المللی (کانالی برای ارتباط بین اروپا و آسیا) صورت گرفته است..با توجه به رویکرد ترانزیتی این فرودگاه و اینکه قرار است مسافران عبوری زیادی به آن وارد و خارج شوند، باید تلاش می شد در ضمن طراحی یک فرودگاه به روز و پیشرو، شاخص های فرهنگی هنری ایرانی به نمایش گذاشته شود و به مسافری که در آن قرار می گیرد حضور در ایران تاکید شود و دیدی هرچند اجمالی نسبت به ماهیت تمدن ایرانی به او ارائه گردد و در ضمن انگیزه ای شود برای سفر به ایران و آشنایی بیشتر با ایران. ولی کسی که به این فرودگاه وارد می شود ،نه تنها هیچ نشانه ای مبتنی بر ماهیت ایرانی این فرودگاه در یافت نمی کند بلکه در انبوهی از ستون های بتونی راه خود را گم می کند!!
فرودگاه امام خمینی