دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
علم زراعت فعالیتهایی از انسان را در بر می گیرد که به منظور تامین نیازهای بعضی از گیاهان و در نتیجه بهره گیری از حداکثر قدر ت تولیدی آنها انجام می شود . این فعالیتها علاوه بر کاشتن ، داشتن محصول و حفاظت آن در مقابل آفات ، امراض و علفهای هرز می تواند عموما شامل تغییر در عوامل محیطی باشد . عوامل موثر بر رشد گیاهان عبارتند از : هوا ، حرارت ، باد ، آب ، نور ، خاک و مواد غذایی . انسان قادر است بعضی از این عوامل را مستقیما تغییر د هد ولی غالبا مجبور است شرایط را برای بهره وری بیشتر و بهتر مناسب سازد . استفاده صحیح و دراز مدت از عوامل محیطی می بایست به عنوان دو هدف اصلی زراعت مورد توجه قرار گیرد .ثبات تولید در کشاورزی یکی از جنبه های مهم کشاورزی پایدار است . گرچه مفاهیم پایداری تولید در کشاورزی دیدگاههای همه جانبه ای را در بر می گیرد و جنبه های مختلفی را شامل می شود اما اقلیم و خاک از مهمرین عوامل تولید می باشند و بهره برداری از زمین عمدتا“ بر اساس کیفیت این دو عامل استوار است .
پراکنش و توزیع گیاهان در عرضهای جغرافیایی مختلف و همچنین در ارتفاعات متفاوت در ر ابطه با عوامل محیطی و به خصوص بارندگی و درجه حرارت و در مرحله بعد شرایط فیزیکی و شیمیایی خاک می باشد . ای موضوع در ارتباط با گیاهان زراعی نیز صادق است . بدین ترتیب شناخت عوامل مختلف محیطی و انتخاب گیاهان مناسب برای شرایط متفاوت از مهمترین عوامل موثر در تولید است .بدین ترتیب به منظور بهره گیری هر بیشتر از منابع محیطی و کاهش خسارت وارده به محیط از طریق به کار گیری اصول صحیح اکولوژیکی در اکوسیستم های زراعی و نیز کاربرد روشهای منطقی تولید ، بحث اکولوژیکی گیاهان زراعی مطرح می شود .
با پیشرفت دانش هواشناسی ، دانشمندان بر حسب نوع و هد ف مطالعات خود ، یک یا دو یا چند عامل اقلیمی را مبنای تقسیم قرار داده و به این ترتیب سیستم های مختلف طبقه بندی اقلیم ها را به وجود آورده اند . بطور کلی می توان این مناطق را اینگونه تقسیم بندی نمود :
1. مناطق بسیار مرطوب جنگلی
2. مناطق جنگلی نسبتا مرطوب
3. استپ های جنگلی یا مناطقی که رطوبت آنها متوسط است .
4. مناطقی که رطوبت آنها کافی نیست ( استپ ها )
5. مناطقی که رطوبت آنها کم است ( بیابانها ).
6. مناطقی که رطوبت آنها بسیار کم است ( صحراها ) .
با توجه به تقسیم بندی فوق : کشور ایران با توجه به عرض جغرافیایی فیزیوگر افی اقلیم و خاک به 7 منطقه اکولوژیکی زراعی قابل تقسیم است . هر منطقه بر حسب فیزیوگرافی اقلیم و خاک تعریف شده و بر این اساس استفاده مناسب از اراضی و محصولات زراعی ، سیستم کاشت مربوط به خود ر ا دارد که در این تحقبق به شناخت این مناطق و نوع محصولات کشاورزی در این نواحی می پردازیم .
تقسیم بندی اقلیمی ایران
فیزیو گرافی ایران :
کشور ایران فلاتی کوهستانی است و در حدود 78 درصد از مناطق آن دارای ارتفاعی بیش از 500 متر می باشد . در زیر توزیع مناطق بر حسب ارتفاع آنها آورده شده است :
• مناطق دارای ارتفاع بیش از 2000 متر از سطح دریا 7/15 درصد
• مناطق دارای ارتفاع 2000-1000 متر از سطح دریا 3/25 در صد
• مناطق دارای ارتفاع 1000- 500 متر از سطح دریا 3/9 در صد
• مناطق دارای ارتفاع 500 - 28 متر از سطح دریا 1/20 درصد
• مناطق دارای ارتفاع کمتر از 28 متر از سطح دریا 6/1 درصد
1. منطقه کوهستانی : این ناحیه شامل رشته کوههای البرز در شمال و ر شته کوههای زاگرس درجنوب غربی است . این دو رشته کوه در شمال غربی به یکدیگر می پیوندند . رشته کوه البرز دیواری را در شمال کشور تشکیل می دهد که از شرق تا غرب امتداد دارد . مر تفع ترین قله آن 5866 متر از سطح دریا ارتفاع دارد . رشته کوه زاگرس از مرز ترکیه در شمال غربی تا خوزستان در جنوب شر قی کشیده شده است . این رشته کوه 1000 کیلومتر طول و حدود 200 کیلومتر عرض داردو قله مرتفع آن 4500 متر از سطح دریا ارتفاع دارد. این رشته کوه در جنوب کرمان به دو شاخه تقسیم می شود.آتشفشان تفتان بخشی از شاخه شمالی را تشکیل می دهد و شاخه جنوبی در امتداد دریای عمان به طرف مرز پاکستان امتداد دارد .
2. ناحیه فلات : منطه فلات بین رشته کوههای زاگرس و البرز واقع شده و مثلثی را در مرکز ایران تشکیل میدهد . ارتفاع این ناحیه بین 500 تا 2500 متر متغیر می باشد . مرتفع ترین نقاط در شمال شرقی و شرق واقع بوده و با حرکت به سمت غرب از ارتفاع آن کاهش می یابد .کوههای این ناحیه شیب تند و لخت دارند و تنها دردامنه های آنها خاکـهای آبرفتـی که معمولا دارای سنگ و قلوه سنگ مـی باشد ، وجــود دارد . رودخانه های این نواحی کم عمق بوده و تنها بعد از بارندگی مدتی دارای آب هستند .
3. دشت خوزستان و نواحی سواحل جنوبی : این ناحیه شامل بیابان وسیع خوزستان در جنوب غربی ایران و بیابانهای پست واقع در امتداد سواحل خلیج فارس و دریای عمان می باشد . این منطقه دارای تپه های کم ارتفاع و بیابان هایی است که بخشی از آنها شور می باشد . خوزستان بیابان وسیعی است که حدود 30000 کیلومتر مربع وسعت دارد .
4. ناحیه سواحل شمالی : این نواحی نوار باریکی با عرض 50 کیلومتر می باشد و رود خانه های متعددی که از کوههای البرز منشاء گرفته اند در آن جریان دارند . شیب عمومی این ناحیه از جنوب به شمال است و رودخانه های اصلی آن ، گرگان ، دشت مغان و سفید رود می باشند .
اقلیم شناسی
قسمت عمده کشور ایران دارای اقلیم خشک و نیمه خشک است ولی بسته به اختلافات درجه حرارت و میزان تاثیر بارندگی بر حسب ارتفاع از سطح دریا تغییرات اقلیمی مشاهده میشود . بنابراین ارتفاع عامل مهمی است که بر تغییرات اقلیمی تاثیر گذار می باشد .
اقلیم های ایران از نظر بارندگی
• مناطق خشک : این ناحیه شامل دشت کویر و دشت لوط است که بین 500 تا 1000 متر از سطح دریا ارتفاع دارد . باران در این ناحیه کمتر از 100 میلی متر در سال بوده و در حدود 13 درصد اراضی ایران را در بر می گیرد .
• مناطق نیمه خشک :باران سالانه در این مناطق بین 250 تا 100 میلی متر است و شامل مناطق واقع در امتداد خلیج فارس و دریای عمان ، خراسان ، آذربایجان و بخشی از ایران مرکزی است و در مجموع 61 درصد مساحت کشور را در بر می گیرد . ارتفاع این مناطق 1000تا 2000 متر است
• مناطق نیمه مرطوب با بارندگی کم : میزان بارندگی این مناطق بین 250 تا 500 میلی متر متغیر است و بخشهایی از رشته کوه البرز و زاگرس را دربر می گیرد و در مجموع 8 درصد اراضی کشور را شامل میشود .
• منطقه نیمه مرطوب با بارندگی زیاد : این منطقه دارای بارندگی سالانه 500 تا 1000 میلی متربوده و نواحی مجاور کوههای البرز و زاگرس را در بر می گیرد و در مجموع 8 درصد اراضی کشور را شامل می شود .
• منطقه مرطوب : بارندگی سالانه این منطقه 1000تا 2000 میلی متر بوده و شامل نواحی دریای خزر می باشد و 1 درصد ا راضی کشور را در بر می گیرد .
مناطق اکولوژیکی زراعی ایران
1. منطقه خوزستان: این منطقه بین عرضهای جغرافیایی 27 تا 33 درجه شمالی قرار گرفته و ارتفاع آن از سطح دریا بین 0 تا 500 متر می باشد . میانگین بارندگی سالیانه آن بین 155 میلی متر در جنوب غربی تا 300 میلی متر در شمال شرقی است . در حال حاضر گندم و جو در مناطق با باردگی بین 200تا 300 میلی متر به طور دیم کشت می شوند ولی تولید در سطح پایین است. تحت شرایط فاریاب چغندر قند ، پنبه ، گندم، و نیشکر کشت می گردد .
پیشنهاد جهت بهبود تولید گیاهان زرعی در این منطقه :
با در نظر گرفتن خاک ، آب و هوای این منطقه جهت کشت سورگوم ، ارزن ، پنبه ، گندم و نیشکر در خاک های حاصل خیز تحت شرایط فاریاب مناسب است و مناطقی که دارای بارندگی بین 200 تا 300 میلی لیتر می باشند ، جهت کشت گندم دیم در تناوب با یونجه و کشت جو مناسب است. در این منطقه تولید جو در واحد سطح بیش از کشت گندم است .
2. منطقه ساحلی جنوبی : این منطقه بین عرضهای جغرافیایی 25 تا 27 درجه شمالی قرار گرفته و ارتفاع آن از سطح دریا 200 تا 500 متر است . میانگین بارندگی آن سالیانه 10 تا 300 میلی متر است . در حال حاضر از این منطقه به عنوان مرتع استفاده می شود . کشت گندم ، جو و ارزن در سطح کم و تحت شرایط بارندگی فصلی انجام می گیرد .
پیشنهاد جهت بهبود تولید گیاهان زراعی در این منطقه :
با در نظر گرفتن آب ، خاک و هوا ، این منطقه به طور کلی باید به صورت مرتع استفاده شود و لی کشت گیاهانی نظیر گندم ، ارزن ، سورگوم ، حبوبات و گیاهان جالیزی نیز تحت شرایط بارندگی پیشنهاد می گردد . در شرایط آبی نیز امکان کشت موز نیز وجود دارد .
3. منطق فلات مرکزی ( نمکزار ) : این منطقه بین عرضهای جغرافیایی 30 تا 35 درجه شمالی قرار گرفته و شامل قست مرکزی و قسمتی از شرق کشور می گردد. ارتفاع آن از سطح دریا بین 500 تا 1000 متر است . میانگین بارندگی سالانه آن 100 تا 200 میلی متر است . از این منطقه به عنوان مرتع استفاده می شود و کشت گیاهان زراعی نظیر گندم نیز به صورت پراکنده و در مناطقی که آب وجود است انجام می شود . خاک این منطقه عمدتا شور بوده ولی مناطقی با خاک غیر شور نیز وجود دارد .
پیشنهاد جهت بهبود تولید گیاهان زراعی در این منطقه :
با در نظر گرفتن خاک ، آب و هوا ، این منطقه حتی به صورت مراتع دارای تولید کم می باشد . بیشر آب زراعت توسط قنات ها تامین می شود و چنانچه آب موجود باشد ، کشت گندم ، جالیز ، چغندر قند ، سیب زمینی و بقولات امکان پذیر می باشد .
4. منطق فلات مرکزی بدون نمکزار : این منطقه سطح نسبتا وسیعی را فرا گرفته و ارتفاع این منطقه بین 500 تا 2500 متر از سطح دریا می باشد . این منطقه خود به سه ناحیه کوچکتر تقسیم بندی می شود :
الف )) منطقه جنوبی .
ب )) منطقه مرکزی .
ج )) منطقه شمال شرقی و غربی .
الف ) این ناحیه در عرض جغرافیایی درجه شمالی قرار گرفته و میانگین بارندگی سالانه آن بین 100 تا 300 میلی متر می باشد . در حال حاضر از این منطقه به عنوان مرتع استفاده می شود و در مناطقی که آب قنات وجود دارد کشت گندم رواج دارد .
پیشنهاد جهت بهبود تولید گیاهان زراعی در این منطقه :
با در نظر گرفتن خاک ، آب و هوا ، این ناحیه جهت مرتع مناسب است و تحت شرایط ، کشت گیاهان زراعی مانند سورگوم ، گندم و بقولات نیز امکان دارد .
ب) منطقه مرکزی : این ناحیه بین عرض جغرافیایی 30 تا 34 درجه شمالی قرار گرفته است ، میانگین بارندگی سالیانه آن بین 100 تا 300 میلی متر است . در حال حاضربه صورت مرتع از آن استفاده می شود و لی تحت شرایط فاریاب کشت گندم ، شبدر ، سیب زمینی ، جالیز ،چغندر ، و پنبه نیز مقدور می باشد .
پیشنهاد جهت بهبود تولید گیاهان زراعی در این منطقه :
با در نظر گرفتن خاک ، آب و هوا ، بهتر است این ناحیه به صورت مرتع نگهداری شود . البته اراضی آن جهت توسعه و کشت گندم ، شبدر ،ذرت و سیب زمینی ، جالیز و بقولات علوفه ای و حبوبات نیز مناسب است .
5. منطقه کوهستانی مدیرانه ای :این منطقه بین عرض های جغرافیایی 29 تا 37 درجه شمالی واقع است و شمال دامنه غربی کوههای زاگرس و قسمت کوهستانی شمال غربی کشور را در بر می گیرد . ارتفاع آن از سطح دریا 1000تا 2500 متر و میانگین بارندگی سالانه آن 100 تا 500 میلی متر است . در حال حاضر از بیشتر مناطق کوهستانی این ناحیه جهت مرتع استفاده می شود و از چوب آن نیز بهره برداری میگردد .
پیشنهاد جهت بهبود تولید گیاهان زراعی در این منطقه :
در نواحی با بارندگی بالاتر از 450 میلی متر و اجرای مدیریت صحیح ، گندم عملکرد بسیار خوبی دارد . در نقاط دارای باران کمتر ، جو نسبت به گندم تولید بهتری دارد. در شرایط فاریاب سیب زمینی ، لوبیا ، گندم ، یونجه و درختان آلو ، بادام ، انگور ، هلو وسیب بسیار مناسب میباشد .
6. منطقه کوهستانی معتدل سرد : این منطقه شامل منطقه کوهستانی شمال و شمال غربی کشور می باشد و بین عرضهای جغرافیایی 35 تا 39 درجه شمالی قرار گرفته است . میانگین بارندگی سالانه آن بین 100 تا 500 میلی متر بوده و در حال حاضر جهت کشت گندم زمستانه مناسب است .
پیشنهاد برای بهبود تولید گیاهان زراعی در این منطقه :
در دره های دارای شیب ملایم این منطقه خاک های عمیق تشکیل شده است و اراضی این ناحیه عمدتا جنگلی است . از مهمترین موارد استفاده این اراضی جنگل داری است . این دره ها همچنین جهت کشت گندم و سیب زمینی مناسب می باشد .گیلاس ، سیب و گلابی درختان مطلوبی در این ناحیه محسوب می شوند .
7. منطقه ساحلی دریای خزر : این منطقه بین عرض جغرافیایی 36 تا 37 درجه شمالی قرار گرفته و شامل دامنه های کوههای البرز و کرانه جنوبی دریای خزر است . اقلیم این ناحیه مدیترانه ای است . خاک این نواحی لومی و غیر آهکی است . در حال حاضر استفاده اصلی اراضی این ناحیه کشت برنج است ولی زراعت گندم ،توتون ، پنبه ، چای، آفتابگردان و سویا نیز می باشد .
پیشنهاد برای بهبود تولید گیاهان زراعی در این منطقه :
این ناحیه استعداد فراوان برای توسعه کشت سویا ، ذرت و نیز مرکبات آلو ، سیب و هلو را دارد.
برنج
برنج ازقدیمی ترین گیاهانی است که در دنیا کشت میشده ولی دقیقا معلوم نیست که برنج زودتر به وجود آمده است یا گندم . این سوالی است که مورد بحث گیاه شناسان می باشد . بنا به مدارک به دست آمده اولین مبدا پیدایش برنج در آسیا و از کشورهای هندو چین بوده است . در حال حاضر انواع زیادی برنج وحشی در آسیا و آفریقا پیدا شده لکن تعیین اینکه کدام یک از این گونه ها از اجداد برنج اهلی می باشند دشوار است . چنین به نظر می رسد که نزدیک ترین برنج وحشی به اهلی و اصلی امروزی Oriza Fatua و مبدا پیدایش آن از جنوب غربی آسیا باشد . واویلف عقیده دارد که برنج قابل کشت از هندوستان به دست آمده است . اغلب دانشمندان معتقدند که موطن اصلی برنج Oriza Sativa هند است . به این دلیل که برنج یکی از قدیمی ترین زراعت های قاره آسیا بوده و در حال حاضر ارقام وحشی آن در هند وجود دارد .
حدود 5 هزار سال قبل از میلاد مسیح برنج به صورت دیم در چین زراعت می شده . پس از آنکه زراعت آن توسعه یافت ، ارقامی بوجود آمده که در دلتای رودخانه ها و دره ها به صورت آبی کشت می شدند . پس از آنکه برنج در آسیا بخصوص هندوستان به وجود آمد به نواحی مختلف آسیا مانند چین و ژاپن برده شد و سپس در آفریقا کشت آن رواج پیدا کرد . اولین مرکز کشت برنج در آفریقا در دلتای نیجریه مرکزی بوده که درآنجا گونه Oriza Gilaberima کشت شده و سپس به مغرب آفریقا رفته و در نقاطی که شرایط اقلیمی مساعد بوده کشت برنج O.Berviligulate رواج پیداکرده است . این گیاه توسط اعراب به مصر و سپس مراکش و اسپانیا برده شد و بعد از آن در سایر کشورهای اروپا انتشار یافت و در قرت 15 نیز در شمال ایتالیا کشت آن معمول بوده است .
سابقه کشت و کار برنج در ایران :
زراعت برنج در ایران از زمانهای خیلی قدیم معمول بوده است . تاریخ کشاورزی نشان می دهد در دوره هخامنشیان در ایران کشت می شده و دوره اشکانیان نیز در گیلان و مازندران و خراسان زراعت آن معمول بوده و زمان ساسانیان هم در قسمتی از ایران مانند کاشمر و تاشکند برنج زارهای وسیعی وجود داشته است . در تاریخ کشاورزی به کشت برنج درکنار دریای مازندران و خوزستان اشاره شده و نوشته اند در زمانهای گذشته از آرد برنج نانی می پختند که جنبه تفننی داشته است . در حال حاضر نیز در گیلان از آرد آن نوعی نان می پزند که به لاکو معروف است .
لفظ پلو که غذای معمول کشور ماست در زمان صفویه هم مصطلح بوده است و اسکندر بیک ترکمان منشی شاه عاس کبیر در کتاب عالم آرای عباسی ار آن یاد کرده است . این لغت ظاهرا از لهجه گیلکی (پلا ) که به برنج پخته گفته می شد گرفته شده است مضافا“ بر اینکه در کشور ترکیه به برنج پخته پیلا می گویند . لغت شلتوک که عبارت از دانه برنج همراه با پوست آن می باشد از لغت هندی Chalto گرفته شده که در خوزستان به نام چلتوک و در اکثر نقاط ایران شلتوک نام دارد .نام اصلی برنج از زبان بومیان هند اقتباس شده که بعدا در زبان سانسکریت Virihi گرفته شده و سپس به Vrizi و Brizi تبدیل شده است . در بعضی نقاط ایران مانند نطنز و سمنان ، ورنج نامیده می شود و در گیلان و مازندران دارای اسامی محلی نیز هست . در افانستان برنج را Orize می گویند .
اکثر مردم ایران از برنج برای تهیه غذای خود استفاده می کنند لکن اکثر مصرف کنندگان برنج در ایران اهالی استان مازندران و گیلان هستند که علاوه بر تهیه غذای محلی از آن ، آش، شیر برنج و فرنی تهیه می کنند . همچنین آرد آن در شیرینی پزی مصرف زیادی دارد . در صنایع الکل گیری ، پارچه بافی ( برای آهار پارچه ) و تهیه نشاسته از آن استفاده می کنند . به علاوه کاه برنج برای غذای دام ها ، پوشش سقف خانه ها و کندوج به کار می رود دانه های ریز و خورده برنج هم غذای مناسبی برای پرندگان است .
مناطق مهم کشت و تولید برنج در جهان :
برنج در تمام قاره های جهان کشت شده و محصول می دهد . مهمترین کشورهای تولید کننده آن در درجه اول ممالک آسیایی هستند که عبارتند از افغانستان ، اندونزی ، ایران ، بیرمانی ، پاکستان ، تایلند ، لائوس ،تایوان ، ترکیه ، چین ، ژاپن ، سیلان ، عراق ، فیلیپین ، کامبوج ، کره شمالی ، کره جنوبی ، مالزی ، نپال ، ویتنام و هندوستان .
• کشورهای تولید کننده اروپایی عبارتند از :
اسپانیا ، ایتالیا ، پرتقال ، جمهوری چک ، اسلواکی ، روسیه ، فرانسه ، مجارستان و یونان
• کشورهای تولید کننده آمریکای شمالی ، مرکزی و جنوبی شامل :
پاناما ، کوبا ، کاستاریکا ، مکزیک ، ایالات متحده ، نیکاراگو ئه ، آرژانتین ، اکوادر ، اروگوئه ، برزیل ، پرو ، شیلی ، کلمبیا و ونزوئلا .
• اقیانوسیه شامل :
استرالیا و جزایر فیجی
• در آفریقا :
تانگانیا ، سنگال ، سیرالئون ، لیبریا ، کنگو ، گینه ، ماداگاسکار ، مالی ، ممالک متحده غرب و نیجریه .
مناطق کشت برنج در ایران
مهمترین مناطق زراعت برنج با حدود 350 تا 370 هکتار زیر کشت در درجه اول استان های گیلان و مازندران هستند که حدود 80 تا 85 درصد محصول برنج تولید کشوراز این 2 استان حاصل می شود . مناطق تولید برنج در کشور ما به ترتیب اهمیت عبارتند از :
1- استان گیلان :
آستارا ، طوالش ، بندر انزلی ، رشت و حومه ، لشت نشاء ، لولمان ، حسن کیاده لاهین جان ، فومنات ، کوچصفهان ، لنگرود، رودسر ، رضوان ده ، زحمت آباد ده ، خمام ، نشتارود ، شندرمن و رود بار .
2- استان مازندران :
رامسر ، تنکابن ( شهسوار سابق ) ، چالوس ، نوشهر ، نور، علمده آمل ، بابل ، قائم شهر ساری و بهشهر .
3- گرگان و حومه .
4- استان خوزستان شامل :
رامهرمز ، شوشتر ، دزفول ، شادگان ، دشت نوشان ، اهواز سوسنگرد و هویز ه .
5- استان فارس :
فیروز آباد ، رامجرد ، سیمکان ، حمیجان ، کازرون و کامفیروز .
6- استان اصفهان :
مناطق کشت برنج در این استان شامل لنجان بالا ، نواحی آی دوخ موش ، اویشان ، لنجان پایین نواحی ، اشتر جان ، النجان و مبارکه می باشد .
7- استان خراسان :
بجنورد ، کلات ، طبس .
8- زنجان .
9- استان سیستان و بلوچستان :
سراوان ، ایران شهر و چابهار .
10- استان کردستان :
مریوان و سنندج .
11- استان باختران ( کرمانشاه ):
قصر شیرین ، پاوه و شاه آباد غرب ( اسلام آباد ).
12- استان آذربایجان غربی :
ارومیه و ماکو .
13- استان آذر بایجان شرقی :
میانه و مشکین شهر .
علاوه بر مناطق فوق در استانهای مرکزی ، لرستان ، ایلام ، بویر احمد، کهکیلویه و کرمان نیز کشت می شود .
مقدار تولید برنج
برنج گیاهی است که در بین غلات بعد از گندم در سطح بسیار وسیعی از زمین های زراعتی کشور های مختلف جهان کشت می شود . سطح زیر کشت برنج در دنیا کمتر از گندم است ، لکن مقدار تولید آن تقریبا برابر گندم می باشد . کشت و کار برنج در دنیا و تولید آن و تولید از نظر کیفیت و کمیت دارای اهمیت خاصی است زیرا برنج یکی از نباتاتی است که دانه آن برای تامین غذای اصلی بیش از نصف مردم جهان بکار می رود .
مشخصات گیاه شناسی
برنج نباتی است از تیره غلات از جنس Oriza که گونه آن Sativa است . گیاهی است یکساله دارای ریشه های افشان و قوی که عمیق نبوده و معمولا در لایه فوقانی خاک تا عمق 20 الی 25 سانتی متر قرار می گیرند . سازگاری ریشه برنج در زمین هایی است که اکسیژن آن کم است زیرا ریشه نیازی به اکسیژن هوا ندارد و از اکسیژن محلول استفاده می نماید . ریشه تا زمان تشکیل پانیکول ( خوشه رفتن ) حداکثر رشد را می نماید و سپس رشد آن کم می شود . ساقه برنج توخالی و استوانه ای است . در روی ساقه تعدادی گره که ممکن است بین 10 تا 20 تغییر یابد وجود دارد . ارقام زود رس برنج دارای گره کمتر روی ساقه نسبت به ارقام دیررس می باشد و ارقام بوته برنج بین 50 تا 150 و گاهی 200 سانتی متر تغییر می نماید . هر بوته برنج معمولا بین 4 تا 5 پنجه تولید می کند و از هر بوته 4 الی 5 ساقه بوجود می آید . برگها مانند تمام گیاهان تیره غلات یک در میان و متناوب قرار گرفته اند .
همچنین برگ ها دارای پهنک باریک و بلند در بعضی انواع مانند O.Sativa کرک دار و در O.glaberrima بی کرک هستند . زبانک (لیگول ) در برنج نسبتا بلند هستند . تعداد برگ روی ساقه در انواع مختلف برنج ، متفاوت و به شرح زیر است :
در انواع زود رس در روی هر ساقه 14 الی 15 برگ ( چمپا و غریب ).
در انواع متوسط زود رس حدود 16 الی 17 برگ ( سرد چمپا )
در انواع دیر رس ( موسی طارم ) ( دم سیاه و دم زرد ) حدود 18 الی 19 برگ در روی ساقه وجود دارد ، پانیکول ( خوشه سنبل ) در انتهای ساقه قرار داشته و دارای شاخه های فرعی با محور ثانیه می باشد . در روی هر سنبلک 3 گل وجود دارد که فقط یکی از آنها بارور شده و2 تا دیگر عقیم می مانند . در دانه پوشینه ( گلوملها ) به دانه ها چسبیده اند و شلتوک نام دارد .
جو
قدیمی ترین جو از ارقام دو ردیفه وحشی است که در حفاری های جنوب اروپا به دست آمده و معلوم شده که در عصر حجر کشت می شده . این گیاه از شمال سوئد ، خاورمیانه تا مصر همچنین از سطح دریا تا ارتفاع 4000 متری هیمالیا کشت می شده .
نام جو در ایران از کلمه جاو که در زبان پلوی جو گفته می شده و در هند نیز Jua نام دارد . در حال حاضراهمیت جو در دنیا تقریبا برابر گندم است ، لکن تولید آن حدود نصف گندم می باشد . مهمترین کشورهای تولید کننده جو ، روسیه ، چین ، آتازونی ، کانادا ، فرانسه ، انگلستان ، ایرلند ، ترکیه ، دانمارک ، آلمان ، هندوستان ، ایتالیا و بلژیک است . سطح زیر کشت جو در دنیا در سال 1972 معادل 85 میلیون هکتار بوده که به علت مصرف در صنعت و دامداری به ویژه درکشور های اروپایی افزایش یافته است . تولید متوسط جو از هر هکتار طی سالهای 1968 تا 1970 در دنیا 7/1 تن و در کشورهای اروپایی تولید متوسط آن 7/2 تن بوده است . در حال حاضر کشور های ایرلند و دانمارک با 4 تن و کشور های فرانسه و انگلستان با حد متوسط 5 تن در هکتار بیشترین رقم تولید از هر هکتار را دارا می باشند .
فرمت این مقاله به صورت Word و با قابلیت ویرایش میباشد
تعداد صفحات این مقاله 24 صفحه
پس از پرداخت ، میتوانید مقاله را به صورت انلاین دانلود کنید
