دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
این مطلب از مطالب آزاد موجود در اینترنت جمع آوری شده است و در مورد انواع سیستم های ارزیابی موجودیها و در 53 صفحه می باشد و در زیر قسمتی از متن آورده شده است :
در واحدهای تجاری تولیدی، سیستم ارزیابی موجودیها برای تعیین بهای تمام شده کالای خروجی و هم ارزش موجودیهای پایان دوره، برای تهیه صورتهای مالی محاسبه می شود.
1- سیستم ارزیابی ادواری موجودی (Periodic Inventory Systen)
همان طوری که از نام سیستم ادواری موجودی کالا بر می آید در صورت استفاده از این سیستم مبلغ کالای در دست فقط در پایان هر دوره تعیین می شود، در این روش مقدار موجودیهای آخر دوره شمارش شده و ارزش آن بر مبنای یکی از روشهای پذیرفته شده گردش بهای تمام شده استاندارد در حسابداری که در ادامه خواهد آمد تعیین می شود و حسابدارها با کسر کردن ارزش آن از بهای تمام شده کالای موجودی، بهای تمام شده کالای خروجی دوره را محاسبه می نمایند و بیشتر در شرکت های مناسب است که تنوع اقلام زیاد و بهای تمام شده کم باشد.
ارزش کل کالای های موجود طی دوره = ارزش موجودی در ابتدای دوره + ارزش کل ورودی طی دوره
بهای تمام شده کالای خروجی = ارزش کل کالای موجودی طی دوره (از رابطه قبل) - ارزش موجودی در پایان دوره
2 - سیستم ارزیابی دایمی موجودی
در صورت استفاده از این سیستم سابقه ای مستمر و لحظه به لحظه از تغییرات در موجودی کالا بدست می آید
گرچه در سیستم دایمی نیازی به شمارش موجودی کالای پایان دوره نیست، با این وجود به منظور تایید مانده موجودی کالا باید حداقل یک مرتبه در سال شمارش شوند، در این سیستم ، کلیه مبادلات مربوط به ورود و خروج در حساب موجودی ها ثبت می شود . در صورتی که بهای تمام شده با گذشت زمان تغییر کند، بر مبنای یکی از روش های ارزیابی پذیرفته شده در حسابداری گردش بهای تمام شده انتخاب و برای ارزشیابی بکار برده شود.
برخی از روشهای مختلف ریالی نمودن اسناد در ارزیابی موجودیها عبارتند از :
1 - روش FIFO یا اولین صادره از اولین وارده (First in first out).
این روش متداولترین روش ارزیابی موجودیهاست، در این روش فرض می شود قدیمی ترین کالای موجود، قبل از سایر کالاها صادر یا به فروش می رسد. این فرض درباره جریان هزینه ها معمولاً با واقعیت مطابقت می کند.
فایفو در هر سیستم ادواری و دایمی نتایج مشابه ای را برای موجودی کالای پایان دوره و بهای تمام شده کالای خروجی در اختیار می گذارد. شرکتها معمولاً سعی می کنند که قدیمی ترین کالای خود را ابتدا به فروش رسانند در حقیقت کالاهای فاسد شدنی و کالاهایی که مشمول نایابی هستند باید به شیوه فایفو با آنها برخورد شود.
گردش اقلام بهای تمام شده در این روش، معمولاً با گردش فیزیکی اقلام موجودیها مطابقت می کند و موجب ارزیابی موجودیهای آخر دوره با قیمتهای نزدیک بجاری می شود. ضمناً اجرای این روش در دوره هایی که قیمتها در حال افزایش است موجب ایجاد سود ناخالص بیشتر می شود. علیرغم مزایای فوق سود بیشتر موجبات مالیات بر درآمد بیشتر را فراهم می آورد و در آمد های جاری با اقلام بهای تمام شده نسبتاً قدیمی مقایسه می شود و در نتیجه کارایی و سود بیش از واقع نشان داده می شود، ضمن اینکه برای جایگزینی اقلام موجودیها بهای بیشتری نیز باید پرداخت گردد. مقابله اقلام بهای تمام شده قدیمی با در آمد های جاری ایجاد شده موجب سود حاصل از نگهداری موجودیها می شود که به نوبه خود باعث نشان دادن قدرت سودآوری بیش از واقع و احتمالاً گمراهی گروههای ذینفع می شود.
2 - روش LIFO یا اولین صادره از آخرین وارده (Last in first out):
در این روش فرض بر این است که جدیدترین کالاهای خریداری شده قبل از سایر کالاها به فروش یا مصرف می رسد، بنابراین جریان خروج هزینه در این روش عکس جریان ورود هزینه است، از این رو مخارج رابطه نزدیکی با درآمدهای جاری دارند و اعمال این روش باعث تطابق مناسب هزینه ها با درآمد می شود، در مواردی که قیمتها روند صعودی دارد، بکارگیری روش مزبور باعث بهبود جریان وجوه و سود ناخالص ب
