خلاصه:مسئله یا موضوعِ تعیین بهترین شیوه توزیع مکانی نقاط دید یا نقاط انتشار موج (OMVP)، در زمره موضوعات بهینه‌سازی است که به‌واسطه فقدان رابطه صریح ریاضی بین میزان پوشش دید تجمعی (که مهم‌ترین دلیل آن توپوگرافی است) و موقعیت نقاط دید، با روش‌های بهینه‌سازی تحلیلی حل‌شدنی نخواهد بود. از طرفی، کاربردهای فراوان و پُراهمیت این موضوع در حوزه‌های ارتباطات، مخابرات، نظامی، نقشه‌برداری، طراحی شهری و جز اینها، لزوم حل آن را بیشتر آشکار می‌کند. تلاش‌های صورت گرفته برای حل این مسئله با نقاط ضعفی همراه بوده‌اند که مهم‌ترین آنها «در نظر نگرفتن پوشش کیفی شبکه (کیفیت موج دریافتی)» و «قابل اجرا نبودن در مقیاس‌های واقعی به لحاظ حجم بالای محاسبات» است. در این تحقیق، روشی مبتنی بر الگوریتم ژنتیک برای حل مسئله OMVP ارائه گردیده است که دو مشکل اشاره شده را تا حد زیادی برطرف می‌کند. در این روش هر نقطه کاندیدا به عنوان یک ژن و هر n نقطه به عنوان یک کروموزوم n ژنی در نظر گرفته می‌شود. با در نظر گرفتن مدل تضعیف امواج الکترومغناطیس به عنوان عنصر اصلی تابع برازندگی مشکل پوشش کیفی منطقه برطرف گردیده است. همچنین با تلفیق مدل TIN و GRID به عنوان ورودی‌های الگوریتم ژنتیک و استفاده از رئوس TIN به جای پیکسل‌های GRID به عنوان منبع ژن‌های اولیه الگوریتم ژنتیک، و در نتیجه افزایش سرعت اجرا و همگرایی الگوریتم ژنتیک، مشکل پیاده‌سازی در مقیاس‌های بزرگ نیز تا حد زیادی بهبود یافته است.
چینش بهینه منابع انتشار امواج الکترومغناطیسی برای دستیابی به بهترین پوشش کیفی (GIS (با به کارگیری الگوریتم ژنتیک در محیط
