دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
انسان از ابتدای خلقت به جستجو در طبیعت پرداخته و به مرور به زمین و عناصر مدفون در آن علاقمند شد.
بنا به گواه تاریخ، انسان به مرور زمان توانست به عناصر مختلفی مانند آهن ، طلا ، مس و ... دست یافته و از آن برای ساخت ابزار آلات و رفع نیاز استفاده کند.
تا قرن های متمادی برای استخراج این فلزات از سطح زمین از روش های دستی استفاده می شد که این روش ها بسیار سخت و طاقت فرسا بوده و نتیجه آن هم استخراج عناصر در سطح محدود بود.
با گذشت زمان، انسان متوجه شد که با گرم کردن سطح سنگ ها و استفاده از آتش و سپس سرد کردن سریع آن (ریختن آب روی سنگ داغ) مقاومت سنگ ها بسیار کم شده و دچار ترک و شکستگی می شود. این روش نیز فقط توانست بخشی از سنگینی کار را کم کند اما باز هم روش مناسبی محسوب نمی شد.
با پیشرفت علوم و سطح تفکرات علمی، انسان موفق به اختراع مواد شیمیایی شده و در این راه بیشترین بهره برداری را برای معدنکاری به عمل آورد.
شکستن سنگ با استفاده از مواد ناریه از ابتدای قرن هفدهم هم زمان با شناسایی باروت شروع شد. در سال 1813 نیترو سلولز توسط T.J Plonze ساخته شد. در سال 1867 آلفرد نوبل برای سهولت حمل نیتروگلیسیرین، آن را جذب دیاتومیت کرد و جسمی پلاستیکی شامل 75 درصد نیتروگلیسیرین به دست آمد . این ماده می تواند تا سه برابر وزن خود نیتروگلیسیرین جذب کند و محصول آن Guhar Dynamite نامیده شد . دینامیت مشتق از کلمه یونانی (dynamis) به معنی نیرو است. در سال 1875 آلفرد نوبل نوعی دینامیت از ژلاتین انفجاری ساخت که مخلوط ژلاتینی متشکل از 92 درصد نیتروگلیسیرین و 8 درصد نیترو سلولز بود که هنوز هم از مواد ناریه قوی صنعتی است. به دنبال آن در سال 1879 از مخلوط کردن نیترات سدیم و سایر مواد به ژلاتین انفجاری مواد ناریه ضعیف تری به دست آمد .
انواع زیادی از مواد ناریه بر این اساس ساخته شده اند. ماده ناریه اکسیژن مایع (لاتکس) در 1895 ساخته شد و نیترات آمونیوم به عنوان ماده ناریه در سال 1867 تولید شد، اما کاربرد مخلوط آن با سوخت مایع به عنوان ماده ناریه صنعتی از سال 1955 میلادی متداول شد. در سال 1920 از ادغام دی نیترو گلیکول به دینامیت ها، از یخ زدن آنها جلوگیری شد. در دهه های 1950 و 1960 مواد ناریه ژله ای و در دهه های 1960 و 1970 مواد ناریه امولیسیون ساخته و به بازار مصرف تحویل شد .
تعاریف:
مواد ناریه چیست؟
ترکیبی شیمیایی یا مخلوط مکانیکی است که در اثر جرقه، ضربه، حرارت یا شعله در مدت کوتاهی تجزیه شده و مقدار زیادی گاز و حرارت تولید می کند و در این راه از : نیتروژن _ هیدروژن _ اکسیژن _ کربن استفاده می کند.
ماده ناریه
مواد ناریه موادی هستند که از نظر شیمیایی ناپایدار هستند و در صورت آغاز فرایند انفجار، با سرعت زیادی منبسط میشوند و حجم زیادی گاز (و نیز نور و صدای زیاد) تولید می‌کنند. این آزاد‌شدن گاز به نوبهٔ خود میتواند باعث پرتاب شدن قطعات و اشیاء اطراف و تبدیل شدن آنها به ترکش شود.
مواد ناریه شیمیایی از دو جز اکسید کننده و سوخت تشکیل شده‌اند. هر مادهٔ سوختی، در حرارت مناسب و در مجاورت اکسیژن آتش میگیرد و شروع به سوختن میکند. اما به دلیل اینکه در هوا، اکسیژن به صورت خالص وجود ندارد، سوختن این مواد به تدریج صورت میگیرد. در مواد ناریه، در کنار سوخت، ماده اکسید کننده اضافه میشود. ماده اکسید کننده، مثل پرمنگنات پتاسیم، در هنگام واکنش مقدار زیادی اکسیژن آزاد میکند و این اکسیژن با سوخت ترکیب شده و باعث واکنش ناگهانی کل سوخت میشود و انفجار به وجود می‌آید، بدین دلیل مواد ناریه برای واکنش نیازی به هوا ندارند و اکسیژن مورد نیاز خود را از درون خود تأمین می‌کنند. از مواد ناریه در امور تسلیحاتی، حفر تونل و... استفاده میشود. یکی از مشهور‌ترین مواد ناریه، تی-ان-تی است.
کاربردهای سودمند مواد ناریه: مواد ناریه برای راه سازی،تونل سازی،استخراج معادن،سد سازی مصارف نظامی دفاعی، برگزاری جشنها(آتش بازی) و غیره.. کاربرد های خطرناک و جبران ناپذیر مواد ناریه: انجام اعمال تروریستی و ایجاد وحشت و ناامنی در جامعه
دسته بندی مواد ناریه
مواد انفجاری به دو دسته سریع (تند) و کند تقسیم میشوند.
همچنین مواد تند سوز خود به دو دسته آغاز گر(Initial Explosive) و غیر آغاز گر(None Initial Explosive) تقسیم میشوند.
دسته اول بسیار حساس بوده و بخاطر تولید انفجار سریع و قوی برای چاشنی یا فیوز انفجاری کاربرد دارند که وظیفه آنها منفجر نمودن مواد غیر آغاز گر همچون دینامیت یا TNT و یا C4 است.
برخی مواد آغاز گر غبارتند از : سرب آزید - D.D.N.P وفولمینات جیوه.
برخی مواد غیر آغازگر عبارتند از: تی ان تی و نیترات ها - که در آینده به معرفی نقش نیترات ها خواهم پرداخت.
زیرا نیترات ها بزرگترین خانواده مواد ناریه هستند. و تقریبا هر نوع ماده ناریه دارای عنصر نیتروژن است.
معرفی TNT
پس از مدت طولانی تاخیر که بخاطر گرفتاری های کاری بود اینک در خدمت شما هستم.
اکنون با توجه به پرسشهای شما بدون فوت وقت ، به سراغ معرفی معروفترین و پرکاربرد ترین ماده انفجاری یعنی تی ان تی میروم. TNT
تی ان تی مخفف - تری نیترو تولوئن - است.
چگالی آن 1/63 میباشد و سرعت انفجار آن نیز 6950 متر بر ثانیه است.
این ماده به خودی خود بی خطر است و حتی میتوان آن را بسادگی ذوب کرد و در ظرف ریخت. (در گرما حساسیت آن البته زیادتر میشود)
در صورتی که آن را آتش بزنید بنرمی میسوزد اما در صورت استفاده از چاشنی (فیوز) منفجر شده و قدرت نخریب فراوانی را وارد میکند.
قدرت تخریب آن در مجاورت مقدار کافی اکسیژن زیاد میشود. دقت کنید قدرت تخریب ناشی از آزاد شدن مقادیر زیاد گاز در زمان کوتاه است.
اما برای جبران کمبود اکسیژن در دینامیت از نیترات آمونیم با نام تجاری آماتول استفاده میشود.
تذکر : در این حالت این ماده بسیار خطرناک میباشد و بکاربردن آن نیازمند آموزش است.
آماتول دارای 80 در صد نیترات آمونیم و 20 درصد تی ان تی است.
اما تهیه تی ان تی که بسیار مورد علاقه شما بوده است.
متیل بنزن با نام تجارتی تولوئن در سه مرحله در مجاورت اسید نیتریک (غلیظ) واکنش داده و تری نیترو تولوئن را میسازد.
حلقه تولوئن در این حالت دارای سه شاخه NO2 و یک شاخه CH3 میشود
شکستن سنگ با استفاده از مواد ناریه از ابتدای قرن هفدهم هم زمان با شناسایی باروت شروع شد . در سال 1813 نیترو سلولز توسط T.J Plonze ساخته شد . در سال 1867 آلفرد نوبل برای سهولت حمل نیتروگلیسیرین آن را جذب دیاتومیت کرد و جسمی پلاستیکی شامل 75% نیتروگلیسیرین بدست آمد . این ماده می تواند تا سه برابر وزن خود نیتروگلیسیرین جذب کند و محصول آن Guhar Dynamite نامیده شد . دینامیت مشتق از کلمه یونانی (dynamis) به معنی نیرو می باشد در سال 1875 آلفرد نوبل نوعی دینامیت از ژلاتین انفجاری ساخت که مخلوط ژلاتینی شکل از 92% نیتروگلیسیرین و 8% نیترو سلولز بود که هنوز هم از مواد ناریه قوی صنعتی است . به دنبال آن در سال 1879 از مخلوط کردن نیترات سدیم و سایر مواد به ژلاتین انفجاری مواد ناریه ضعیفتر به دست آمد . انواع زیادی از مواد ناریه بر این اساس ساخته شده اند . مواد ناریه اکسیژن مایع در 1895 ساخته شد و نیترات آمونیوم بعنوان ماده ناریه در سال 1867 تولید گردید ، اما کاربرد مخاوط آن با سوخت مایع بعنوان ماده ناریه صنعتی از سال 1955 میلادی متداول شد . در سال 1920 از اختلاط دی نیترو گلیکول به دینامیت ها از یخ زدن آنها جلوگیری شد . در دهه های 1950 و 1960 مواد ناریه ژله ای و در دهه های 1960 و 1970 مواد ناریه امولیسیون ساخته و به بازار مصرف تحویل شد.
شامل 59 صفحه فایل word قابل ویرایش
