سرخس از گیاهانی است که تئوفر است در قرن چهارم قبل از میلاد مسیح و بعداً دیوسکورید و پلین وسرانجام در زمانهای بعد جالینوس حکیم از آن برای درمان بیماریها استفاده می کردند در این دوران حتی از مسمومیتهای مصرف این گیاه و اختلالات بینائی حاصل از مصرف زیاد آن اطلاع داشته اند. سرخس نر یا فوژرمال دارای ریزوم پوشیده از فلسهای دراز و قاعده دمبرگهای از بین رفته است. مجموعه این پوششها قطر ریزوم گیاه را 2 برابر آنچه که هست جلوه می دهد. در قسمت قاعده ریزومها ریشه های کوچک و باریک به رنگ سیاه دیده می شود. برگ فوژرمال ظاهر مثلث شکل و نوک تیز ، منقسم به قطعات برگچه مانند با تقسیمات ثانوی دارد. این قطعات هر چه که به انتهای آزاد برگها نزدیک می شوند کوچکتر و دارای تقسیمات کمتری می گردند در پشت برگهای فوژرمال و درد و ردیف مجموعه ها گدانها محصور در پرده نازکی به نام اندوزی دیده می شود. به علت پراکندگی وسیعی که این گیاه در بعضی نواحی شمال ایران دارد هیچوقت پرورش آن مورد پیدا نمی کند زیرا بهره برداری از گیاه وحشی رفع نیازهای فعلی را برآورده می‌سازد.
گیاه سرخس Male shield fern – Male fern (پاورپوینت 12 اسلاید)