لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه49
صفحة چشمة جوشان تاریخ اسلام و سیرة اولیاء دین، منبع فیاضی است که همیشه برای همگان درسهای زندگیساز داشته و دارد.
از آنجا که ما به «اسوه» بودن معمصومین در همة جهات معتقدیم، توفیق الگوگیری از آنان را جز در سایة شناخت سیره و شیوة آنان به دست نمی‌آوریم.
بعد سیاسی زندگی امامان و سیرة اجتماعی و مبارزاتی آنان کمتر مورد بحث و تحقیق و عرضه قرار گرفته است. به همین دلیل، شناخت «تاریخ سیاسی ائمه» از ضرورت و اولویت بیشتری برخوردار است.
طرح و تبیین بعد سیاسی و مبارزاتی معصومین(ع)، آرزویی است که فرزانگان امت و شیفتگان تاریخ امامان، پیوسته داشته‌اند و دارند و با وجود کارهای ارزشمندی که در دهه‌های اخیر انجام گرفته، تاکنون حق این مطلب ادا نشده است و حرفهای گفتنی و زمینة کاوش در ابعاد و زوایای ناشناخته، هنوز بسیار است.
خوشبختانه مراکز و افرادی هم به تتبع و تدوین این گوشة مهم از تاریخ اسلام مشغولند وامید می‌رود که ثمردهی این تلاشها و به بار نشستن و عرضه شدن محصول این تحقیقات خیلی به درازا نکشد و مشتاقان هرچه زودتر، به تماشای دستاورد این تلاش مقدس بنشینند.
آنچه پیش رو دارید، تا آن مرتبة مطلوب و آرمانی فاصلة بسیار دارد، ولی به هر حال گامی است که می‌تواند به سهم خود، روشنگر این زاویه از سیرة معصومین(ع) باشد. در این تحقیق، بیش از آنکه به جزئیات زندگی و سیرة معصومین پرداخته شود، کوشش شده تا ترسیمی کلی‌تر و نمایی روشن از بعد مبارزاتی زندگی امامان ـ البته مستند به وقایع حیاتشان ـ ارائه شود. غور و کاوش دقیق و ریز، بویژه در مقطع حیات امامان تا عصر امام سجاد و امام باقر(ع) جای خود را به دوره‌بندی این مقاطع و بیان ویژگیهای آن داده است و از عصر امام کاظم(ع) به بعد، مبسوط‌تر مورد بحق قرار گرفته است.
تاریخ چیست؟
تاریخ را سه گونه می‌توان تعریف کرد. در حقیقت سه علم مربوط به تاریخ می‌توانیم داشته باشیم، که با یکدیگر رابطه نزدیک دارند.
1ـ علم به وقایع و حوادث و اوضاع و احوال انسانها در گذشته، در مقابل اوضاع و احوالی که در زمان حال وجود دارد و به تعبیر دیگر هر وضع و حالتی و هر واقعه و حادثه‌ای که به زمان حال ـ یعنی زمانی که درباره‌اش قضاوت می‌شود ـ تعلق دارد، «حادثه روز» و «جریان روز» است. و ثبت چنین وقایعی از قبیل «روزنامه» است. اما همین که زمانش منقضی شد و بگذشته تعلق یافت، جزء تاریخ می‌گردد و به تاریخ تعلق دارد. پس علم تاریخ در این معنی یعنی: علم به وقایع و حوادث سپری شده و اوضاع و احوال گذشتگان. زندگینامه‌ها، فتحنامه‌ها، سیره‌ها که در میان همه ملل تألیف شده و می‌شود، از این مقوله است.
علم تاریخ، در این معنی، اولا جزئی، یعنی علم به یک سلسله امور شخصی و فردی است، نه علم به کلیات و یک سلسله قواعد و ضوابط و روابط، ثانیاً یک علم «نقلی» است نه عقلی، ثالثاً علم به «بودن»ها است نه علم به «شدن»ها. رابعاً به گذشته تعلق دارد نه به حاضر. ما این نوع تاریخ را «تاریخ نقلی» اصطلاح می‌کنیم.
2ـ علم به قواعد و سنن حاکم بر زندگی‌های گذشته که از مطالعه و بررسی و تحلیل حوادث و وقایع گذشته بدست می‌آید. و آنچه که محتوا و مسائل تاریخ نقلی را تشکیل می‌دهد، یعنی حوادث و وقایع گذشته، به منزله «مبادی» و مقدمات این علم بشمار می‌روند. و در حقیقت آن حوادث و وقایع برای تاریخ به معنی دوم، در حکم موادی است که دانشمند علوم طبیعی در لابراتوار خود گرد می‌آورد و آنها را مورد تجزیه و ترکیب و بررسی قرار می‌دهد، که خاصیت و طبیعت آنها را کشف نماید و به روابط علی و معلولی آنها پی ببرد و قوانین کلی استنباط نماید. مورخ به معنی دوم، در پیش کشف طبیعت حوادث تاریخی و روابط علی و معلولی آنها است تا به یک سلسله قواعد و ضوابط عمومی و قابل تعمیم به همه موارد مشابه حال و گذشته دست یابد. ما تاریخ به این معنی را «تاریخ علمی» اصلاح می‌کنیم.
هرچند موضوع و مورد بررسی تاریخ علمی حوادث و وقایعی است که به گذشته تعلق دارد، اما مسایل و قواعدی که استنباط می‌کند اختصاص به گذشته ندارند، بلکه قابل تعمیم به حال و آینده هم است. این جهت تاریخ را بسیار سودمند می‌گرداند و آنرا بصورت یکی از منابع «معرفت» (شناخت) انسانی در می‌آورد و او را برآینده‌اش مسلط می‌نماید.
فرقی که میان کار محقق تاریخ علمی با کار عالم طبیعی هست، اینست که مواد بررسی عالم طبیعی، یک سلسله مواد موجود حاضر عینی است و قهراً بررسیها و تجزیه و تحلیلهایش همه عینی و تجربی است. اما مواد مورد بررسی مورخ در گذشته وجود داشته و اکنون وجود ندارد، تنها اطلاعاتی از آنها و پرونده‌ای از آنها در اختیار مورخ است. مورخ در قضاوت خود مانند قاضی دادگستری است که براساس قرائن و شواهد موجود در پرونده قضاوت می‌کند نه براساس شهود عینی. از اینرو تحلیل مورخ تحلیل
مقاله در مورد تاریخ سیاسی ائمه