دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
پروژه کاربرد تحلیل پوششی داده ها وحسابرس عملیاتی
چکیده:
تحلیل پوششی داده ها (DEA) در اندازه گیری مالی، قادر است واحد های تصمیم گیرنده که دارای بهترین عملکرد هستند را مشخص سازد. فرض اصلی در روش تحلیل پوششی داده ها این است که تمام واحد های تصمیم گیرنده، اهداف راهبردی مشابه دارند. در واقع واحد های تصمیم گیرنده با اهداف راهبردی مشابه قادر هستند با در نظر گرفتن سایر واحد های تصمیم گیرنده (کارایی) هر واحد تصمیم گیری را ارزیابی کند. پیتر دراکر( کارایی را درست انجام دادن) تعریف کرده است. کارایی مقایسه ای بین منابع مصرفی مورد انتظار برای حصول به یک هدف خاص و منابع واقعی مصرف شده در این راه می باشد.
چند نوع کارایی وجود دارد: 1- کارایی فنی 2- کارایی مقیاس (تخصیصی)
1-کارایی فنی: توانایی یک واحد در به دست آوردن حداکثر ستانده با یک دسته از داده های ثابت است، این کارایی متآثر از عملکرد مدیریت و مقیاس آن واحد است.
2- کارایی مقیاس: بیانگر نسبت کارایی فعلی یک واحد به کارایی در مقیاس بهینه آن واحد است، به عبارت دیگر کارایی مقیاس بیانگر میزان ستانده در مقیاس بهینه یک واحد است. مدل تحلیل پوششی داده ها، علاوه بر تعیین میزان کارایی نسبی، نقاط ضعف سازمان را در شاخص های مختلف تعیین کرده و با ارائه میزان مطلوب آن ها، خط مشی سازمان را به سوی ارتقای کارایی و بهروری مشخص می کند.
در هر برنامه خطی DEA ، روش حل در پی حداکثر کردن کارایی واحد هدف است، این رویه جستجو هنگامی که کارایی واحد هدف یا دست کم یکی از واحد ها، معادل یک شد، متوقف می شود.
بنابراین برای هر واحد ناکارآمد، حداقل یک واحد دیگر وجود دارد که با همان وزن های واحد هدف به دست آمده از حل مدل، دارایی کارایی یک است.
1-1 . مقدمه
تصمیم گیری یکی از مهم ترین وظایف مدیریت است. یکی از دلایل موفقیت برخی از افراد و سازمان ها اتخاذ تصمیم های مناسب است. از این رو ، ضرورت وجود روش هایی علمی که انسان را در این زمینه یاری کند، کاملاً محسوس است.
2-1. تصمیم گیری
همه ی ما در زندگی فردی و سازمانی خود، آگاهانه و ناآگاهانه، تصمیمات مختلفی اتخاذ می کنیم؛ یعنی از بین چند راهکار، یک راهکار را انتخاب می کنیم. برای مثال در مورد اینکه پول خود را در بانک پس انداز کنیم یا سهام بخریم، تصمیم می گیریم. در مورد خرید یک نوع اتومبیل خاص یا گذران اوقات فراغت و ... تصمیم می گیریم. بر این اساس، می توان گفت زندگی مملو از تصمیم گیری های مختلف است.
در قلمروی مدیریت نیز تصمیم گیری، از ارکان مهم و اصلی است؛ به طوری که هربرت سایمون ، تصمیم گیری را با مدیریت یکی می داند. علاوه بر سایمون، گروه دیگری از صاحب نظران نیز مدیریت و تصمیم گیری را یکی دانسته و هم معنی تعریف کرده اند. اینان مدیریت را چیزی جز تصمیم گیری ندانسته اند و معتقدند کانون اصلی مدیریت را تصمیم گیری تشکیل می دهد. در واقع، آن ها انجام وظایفی چون برنامه ریزی، سازماندهی و کنترل را چیزی جز تصمیم گیری نمی دانند. نیومن نیز کیفیت مدیریت را تابع کیفیت تصمیم گیری می داند. بنابراین، از دیدگاه این صاحب نظران، اساس مدیریت سازمان ها، تصمیم گیری است.
تصمیم گیری را می توان طریقه ی عمل و یا حرکت در مسیر خاصی تعریف کرد که با تامل و به صورت آگاهانه، از بین روش های مختلف برای نیل به یک هدف مطلوب، انتخاب شده است. بنابراین تصمیم گیری، مستلزم انتخاب راهی از میان راه هاست؛ یعنی اگر تنها یک راه کار وجود داشته باشد، دیگر تصمیم گیری معنا ندارد.هر چند تجزیه و تحلیل (که منجر به انتخاب راهی از میان راه ها می شود)،امری عقلایی است؛ ولی عوامل ناخود آگاه و همچنین جنبه های احساسی و عاطفی نیز در تصمیم گیری، نقش مهمی ایفا می کند.
به طور کلی، تصمیم گیری عبارتست از انتخاب یکی از راه حل های مختلف. تصمیم گیری از وظایف اصلی مدیران به شمار می آید و تحقیق اهداف سازمان به کیفیت آن بستگی دارد. برای تصمیم گیری، قبل از هر چیز، به اطلاعات نیاز است. البته در تصمیم گیری، نه تنها یفیت اطلاعات، بلکه مقدار اطلاعاتی که گرد آوری و تحلیل می شود، نیز اهمیت دارد. اطلاعات یش از اندازه، استفاده غیر کار آمد از منابع محسوب می شود. اطلاعات کمتر از حد مورد نیاز نیز احتمال تصمیم گیری های ضعیف را افزایش می دهد. در شرایط ایده آل، باید تا آن حد به گردآوری اطلاعات پرداخت که ارزش پیش بینی شده ی آن اطلاعات، از هزینه ی گرد آوری مربوطه، بیشتر باشد. در غیر این صورت، اطلاعات اضافی و غیر ضروری، جمع آوری می شوند.البته در برخی موارد، مدیریت ناگزیر به تصمیم گیری با اطلاعات کمتر است؛زیرا زمان کافی برای گردآوری اطلاعات بیشتر را ندارد. در برخی موارد نیز با وجود توجیه پذیربودن اطلاعات از لحاظ محدودیت های هزینه و زمان، صرفآ به دلیل فقدان اطلاعات مناسب، نمی توان اقدامی به عمل آورد.
در 87صفحه با قابلیت ویرایش
