مقـــدمــه
تمام گیاهان عالی و بسیاری از گیاهان پست از تعداد زیادی یاخته تشکیل شده‌اند . این یاخته ها پس از تخصصی شدن و قرار گرفتن در بافتهای مختلف ، نخست اندامها و نهایتاً گیاه را بوجود
می آورند . هنگامی که زندگی یک گیاه بطور دقیق مورد مطالعه قرار می‌گیرد ملاحظه می شود که توانایی آن برای ادامه زندگی و تداوم نسل بستگی تامی به همکاری بین بافتها و اندامهای مختلف و سازگاری گیاه با محیط پیرامون خود دارد که از طریق بروز واکنشهای مناسب در مقابل تغییرات ناگهانی یا ادواری محیط ایجاد می گردد . بررسیها نشان می‌دهند که واکنشها دارای سه مرحله مجزا از یکدیگر هستند .(1)
مرحله اول : دریافت علایم محیطی[1] توسط اندامهای خاص می باشد .(1)
مرحله دوم : درک پیام دریافت شده و صدور فرمانهای لازم به اندام مربوطه است .(1)
مرحله سوم : هورمونها[2] ( افرولان ) (1)
که در این پروژه من به روی هورمونها و مواد تنظیم کنندة رشد گیاهی که مرحلة سوم است تحقیق کرده ام .
کلمه هورمون منشاء یونانی داشته و اولین بار توسط «ارنست استرلینگ[3]) فیزیولوژیست انگلیسی در سال 1905 برای هورمونهای جانوری بکار برده شد . سپس گیاه شناسان نیز واژة هورمون برای موادی که پدیده های رشد و نمو گیاهان را تحت تأثیر قرار می‌دادند استفاده کردند .(4)
هورمونهای گیاهی ، ماده ای است آلی که در بخشی از گیاه ساخته شده و به قسمتهای دیگری در گیاه انتقال پیدا می‌کند و می‌تواند با غلظتهای بسیار کم پدیده‌های فیزیولوژیکی گیاه را
تنظیم کند .(3)
هورمونهای گیاهی موادی هستند که بطور طبیعی[4] توسط گیاه ساخته می شوند و مواد تنظیم کنندة رشد گیاهی هم بصورت مصنوعی ساخته می شوند و هم ممکن است هورمونها را نیز
شامل شوند . (5)
هم اکنون مواد تنظیم کننده رشد را در 5 گروه طبقه بندی می کنند که عبارتند از : اکسین ها ، جیبرلین ها ، سیتوکنیین‌ها ، اتیلن و مواد باز دارندة رشد.(5)
اکسیـــن ها[5]
اسیداندول استیک (A . I. A ) مهمترین اکسینی است که بصورت طبیعی در بافتهای گیاهی یافت می شود میزان این ماده در بافتهای مختلف گیاهی و در گیاهان مختلف متفاوت است مانند تمامی هورمونهای گیاهی مقدار آن در بافتها بسیار کم است .(2)
اکسین ها اولین گروه افژولان های گیاهی بودند که کشف شدند و مورد استفاده قرار گرفتند . که این کشف در بررسی هایی که بر نورگرایی غلاف برگ اولیه یولاف به عمل می آمد ، حاصل شد و پی بردند که این غلاف لوله ای شکل تنها هنگامی به نور واکنش مثبت نشان می‌دهد که قسمت انتهایی آن سالم باشد و هنگامی که دو یا سه میلی متر از انتهای غلاف قطع گردد باقیمانده آن دیگر نمی‌تواند به طرف نور خم شود . (1)
بویسن - جنسن[6] ، دانشمند دانماری ( 1910-1913 ) نشان داد که با قرار دادن رأس بریده یک کولئوپتیل بر روی کولئوپتیل دیگری که رأس آن قطع شده ، حساسیت فتوتروسیمی کولئوپتیل اخیر تجدید می‌شود .
همچنین نشان داد که انتقال محرک فتوتروپسیمی نه به وسیله لایه‌ای از ژلاتین و نه با قرار دادن ورقه‌ای از میکل در طرف روشن شده قطع نمی‌شود .(5)
