تحقیق در مورد خاتمیت پیامبر اعظم (ص) در قرآن

اختصاصی از زد فایل تحقیق در مورد خاتمیت پیامبر اعظم (ص) در قرآن دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*

فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

تعداد صفحه14

 خاتمیت پیامبر اعظم (ص) در قرآن

یکی از سؤالات مهم در بحث نبوت پیامبر اعظم(ص) خاتمیت آن حضرت است که چرا ارسال رسل و انزال کتب با خاتمیت پیامبر (ص) و کتاب قرآن پایان می یابد . آیا این بدان معنا است که انسان از آموزه های وحیانی بی نیازگردیده یا اینکه دلایل عقلی و نقلی دیگری دارد که نوشتار حاضر در مقام پاسخ به این سؤال اساسی است . امید است مورد استفاده خوانندگان محترم قرار گیرد .

از گذشته تا کنون معمول بوده که برای جلو گیری از دسترسی دیگران به یک مکان یا محتوای یک  نامه ، در آن مکان با پاکت ، نامه را با ماده چسبنده ای می بستند و روی آن مهری می زدند که امروزه از آن تعبیر به « لاکومهر » می شود و برای گشودن آن ، حتماً باید مهر آن شیء چسبنده شکسته شود ، مهری را که براین گونه اشیاء می زنند « خاتم » می گویند و از آنجا که در گذشته گاهی  از گلهای سفت و چسبنده برای اینکار استفاده می کردند در بعضی از کتب معروف لغت درمعنای خاتم می خوانیم  « ما یوضع علی الطینه » چیزی که بر گل می زنند .

خاتم از ریشه « ختم » به معنی  « پایان » گرفته شده و از آنجا که مهر زدن در خاتمه و پایان قرار می گیرد ، نام « خاتم » براین ابزار نهاده شده است و به این علت به انگشتر ، خاتم می گویند که نقش مفر را معمولاً روی انگشتر می کندند و به وسیله انگشتر نامه ها را مهر می زدند ، لذا از

تحقیق در مورد زرتشت

اختصاصی از زد فایل تحقیق در مورد زرتشت دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*

 

فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

 

تعداد صفحه:14

اکزان توس :

زمان زرتشت : ریشه و معنای نام :

منابع ایرانی پهلوی و پس از اسلام :

اوستاشناسان و خاورشناسان :

زبان‌شناسی :

خاستگاه زرتشت  :

زَرتُشت، زردشت، زردهُشت یا زراتُشت (۶ فروردین ۱۷۶۸ ق.م. - ۵ دی ۱۶۹۱ ق.م. در بلخ) نام پیامبر ایرانی بنیادگذار دین زرتشتی یا مَزدَیَسنا; و سراینده گاثاها کهن‌ترین بخش اوستا است.

زرتشت توجه مورخین معاصر را حداقل به دو دلیل جلب کرده ‌است: یکی مبدل شدن زرتشت به شخصیت ای افسانه‌ای است چنانچه در طی سال‌های ۳۰۰ قبل از میلاد تا ۳۰۰ بعد از میلاد اعتقادات مبنی بر اینکه او از علوم غیبیه مطلع بوده و از رسوم جادوگری آگاه، رایج شده بود. دیگر برداشت یکتاپرستانه او از خدا بوده که باعث گمانه زنی‌های مورخین معاصر در مورد تأثیرپذیری مسیحیت و یهودیت از تعلیمات زرتشت شده ‌است.

بررسی زندگی زرتشت با دشواریهایی روبرو است که باعث شده مورخین در بهترین حالت زندگینامه‌هایی که از او نوشته شده را سست و در بدترین حالت آن را گمانه زنی محض بخوانند: یکی از این دشواری‌ها پاسخ به این سؤال است که چه بخشی از دین زرتشتی از دین قبیله‌ای که زرتشت در آن بزرگ شده آمده و چه بخشی از آن ناشی از دریافت‌های مذهبی و تعلیمات او می‌باشد؟ سؤال دشوار دیگر این است که دین زرتشتی دوره ساسانی تا چه حد دقیق تعلیمات زرتشت را حفظ کرده بود؟ سؤال دیگر اینکه، متون بدست رسیده از این آیین مانند اوستا و گاتاها، کتب نوشته شده به زبان پهلوی، و نوشته‌های نویسندگان یونانی، تا چه حد تصویر دقیقی از نظریات زرتشت ارایه می‌کنند؟

ریشه و معنای نام :

در اوستا زَرَت اّشْتَرَ است. بیشتر از ده شکل برای نام زرتشت در زبان فارسی موجود است. زارتشت، زارهشت، زرادشت، زارهوشت، زردهشت، زراتشت، زرادشت، زرتهشت، زرهتشت، زره‌دست و زره‌هشت از این قبیل است ولی او خود را در گاتها زرتشتر می‌نامد.

از بیشتر از دو هزار سال پیش تا به امروز، معانی بسیاری برای واژه زرتشت گفته‌اند.آنچه که مشخص است این است که این نام مرکب است از دو جزء «زرت» و «اشترا» هرچند که در سر زرت اختلاف بسیار است. البته بیش‌تر تاریخ شناسان معتقدند زرد و زرین و پس از آن پیر و خشمگین معانی نزدیک تری هستند. کلمه زرد در خود اوستا «زیریت» است.البته «زرات» به معنی پیر آمده‌است ولی این‌که چرا در ترکیب با اشترا تبدیل به «زرت» شد باعث اختلاف نظر شده‌است.

در جزء دوم این نام اختلاف نظری نیست زیرا هنوز کلمه شتر و یا اشتر در زبان فارسی باقی است و هیچ شکی نیست که نام وی با کلمه شتر ترکیب یافته و «دارنده شتر» معنی می‌دهد و به همان معنی است که امروز در فارسی می‌باشد. در گذشته برای شتر از آن جهت که حیوان بسیار مفیدی بود ارج و منزلتی خاص قائل بودند و بر نوزادان خود نام شتر را با پسوندهای خاص بر نوزادانشان مینهادند. همچنین در نوشته‌های تخت جمشید از شتر به عنوان هدیه‌ای که به داریوش اهدا می‌شد نام برده شده‌است. برای نمونه فراشتر به معنی دارنده شتر راهوار و یا تندرو است. گاه نیز نام خانوادگی که سپیتمه است، افزوده می‌شود و به صورت زرتشتر سپیتمه یاد می‌شود. البته این نام خانوادگی را امروزه سپنتمان و یا اسپنتمان می‌گویند که به معنی خاندان سفید است. نام پدر زرتشت پوروش اسپ بوده[ که مرکب است از پوروش به معنی دو رنگ و سیاه و سفید و اسپ.پوروش اسپ معنی دارنده اسپ سیاه و سفید را می‌دهد

اسپیتامه نام خانوادگی زرتشت بوده‌است. در بند دوی همایشت آنجا که همای مقدس همچون دوستی به زرتشت نزدیک می‌شود وی را محترمانه با این نام خطاب می‌کند.

زمان زرتشت :

زمان ظهور زرتشت، با همهٔ پژوهش‌های دانشمندان قدیم و جدید، هنوز هم در پردهٔ ابهام است. درباره تاریخ زایش او دیدگاه‌های فراوانی وجود دارد. ارسطو و اودوکسوس‌ و هرمی‌ پوس‌ نوشته‌اند که‌ زرتشت‌ پنج‌ هزار سال‌ پیش‌ از جنگ‌ تروا می‌زیسته‌ است‌. دیوجانس‌ لائرتیوس‌ نیز به روایت از هردمودروس‌ و کسانتوس‌ همین‌ دیدگاه را بازگو کرده‌است. روایات‌ ایرانی، که‌ برپایهٔ منابع‌ پهلوی مانند بندهشن‌ و ارداویرافنامه تکیه‌ دارند و پس‌ از زوال‌ نفوذ آیین زرتشت‌ نوشته‌ شده‌اند، زایش زرتشت‌ را سه‌ قرن‌ پیش از اسکندر مقدونی‌ می‌دانند.[۱۰] این‌ روایت‌ به‌ وسیلهٔ بیرونی و مسعودی و دیگر نویسندگان ایرانی‌ پایدار ماند و تا قرن‌ گذشته‌ نیز اعتبار خود را حفظ‌ کرد. راه درست رفتن و به نتیجه رسیدن این است که گفته‌ها و نوشته‌های دانشمندان پیش از مسیح یونان را که نزدیک به ۲۵۰۰ سال از ما جلوتر بوده‌اند و از زرتشت و زمان او بهتر آگاهی داشته‌اند را بررسی کنیم و از روی آن‌ها به چگونگی این راز کهن پی بریم

تحقیق در مورد جنگهای پیامبر

اختصاصی از زد فایل تحقیق در مورد جنگهای پیامبر دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*

فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

تعداد صفحه22

فهرست مطالب

فرزندان:

الف) پسران:

ب) دختران:

جنگهای پیامبر

3ـ نبردهایی که با قبائل عرب انجام شد:

نضر (قریش) بن کنانة بن خزیمة بن مدرکة بن

زندگینامه پیامبر(ص)

نام: محمد بن عبد الله

در تورات و برخى کتب آسمانى «احمد» نامیده شده است. آمنه، دختر وهب، مادر حضرت محمد (ص) پیش از نامگذارىِ فرزندش توسط عبدالمطلب به محمّد، وى را «احمد» نامیده بود.

کنیه: ابوالقاسم و ابوابراهیم.

القاب: رسول اللّه، نبى اللّه، مصطفى، محمود، امین، امّى، خاتم، مزّمل، مدّثر، نذیر، بشیر، مبین، کریم، نور، رحمت، نعمت، شاهد، مبشّر، منذر، مذکّر، یس، طه‏ و... .

منصب: آخرین پیامبر الهى، بنیان‏گذار حکومت اسلامى و نخستین معصوم در دین مبین اسلام.

تاریخ ولادت: روز جمعه، هفدهم ربیع الاول عام الفیل برابر با سال 570 میلادى (به روایت شیعه). بیشتر علماى اهل سنّت تولد آن حضرت را روز دوشنبه دوازدهم ربیع الاول آن سال دانسته‏اند.

عام الفیل، همان سالى است که ابرهه، با چندین هزار مرد جنگى از یمن به مکه یورش آورد تا خانه خدا (کعبه) را ویران سازد و همگان را به مذهب مسیحیت وادار سازد؛ اما او و سپاهیانش در مکه با تهاجم پرندگانى به نام ابابیل مواجه شده، به هلاکت رسیدند و به اهداف شوم خویش نایل نیامدند. آنان چون سوار بر فیل بودند، آن سال به سال فیل (عام الفیل) معروف گشت.

محل تولد: مکه معظمه، در سرزمین حجاز (عربستان سعودى کنونى).

نسب پدرى: عبدالله بن عبدالمطلب (شیبة الحمد) بن هاشم (عمرو) بن عبدمناف بن قصّى بن کلاب بن مرّة بن

دانلود مقاله درس‏هایى آموزنده از مبارزات پیامبر و یاران

اختصاصی از زد فایل دانلود مقاله درس‏هایى آموزنده از مبارزات پیامبر و یاران دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

روحیه معنوى
کسى که دو نبرد بدر و أحد را با ژرف‏نگرى مورد دقت و بررسى قرار دهد، بالا بودن روحیه معنوى مؤمنان را ملاحظه خواهد کرد. این روحیه یکى از اسبابى بود که به پیروزى آنان انجامید و در دشوارترین شرایط جنگى توانستند از خود پایدارى نشان دهند.
سران و فرماندهان نظامى دنیا به ارزش و اهمیت جنبه‏هاى معنوى روح اعتراف کرده‏اند. «ناپلئون» مى‏گوید: نسبت قدرت معنوى در میدان کارزار نسبت به توان جسمى و مادى، نسبت سه به یک [یعنى سه برابر] است.
«مونتگمرى» در جنگ جهانى دوم، بر اهمیت روحیه معنوى و تأثیر آن دردستیابى به پیروزى تأکید مى‏کند. این فرمانده نظامى جز با هوشمندى کامل و تجربه جنگى و فرماندهى نیروها به این نتیجه دست نیافته است.
تحقیقات جنگ و نبردهاى امروزى ثابت کرده که رزمنده شایسته و موفق کسى است که از هر دو روحیه معنوى و قدرت مادى برخوردار باشد. روحیه معنوى از ایمان انسان سرچشمه مى‏گیرد و رزمنده آگاهى دارد براى چه هدفى مى‏جنگد و در کنار اعتمادى که به نفس خویشتن و به فرماندهى و توان و کاردانى او دارد مبارزه مى‏کند. خداى متعال پس از جنگ بدر آیاتى نازل فرمود و در آن جایگاه روحیه معنوى و ضرورت آن را در نبردها، روشن ساخت:
یا أَیُّها الَّذِینَ آمَنُوا إِذا لَقِیتُمُ الَّذِینَ کَفَرُوا زَحْفاً فَلا تُوَلُّوهُمُ الأَدْبارَ * وَمَنْ یُوَلِّهِمْ یَوْمَئِذٍ دُبُرَهُ إِلّا مُتَحَرِّفاً لِقِتالٍ أَوْ مُتَحَیِّزاً إِلى‏ فِئَةٍ فَقَدْ باءَ بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ وَمَأْواهُ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ المَصِیرُ؛(1)
اى اهل ایمان، اگر با پیشروى و تهاجم کافران روبه‏رو گشتید، پشت به دشمن نکنید. هر که در روز جنگ بدان‏ها پشت کرد و به کنارى رفت و یا به گروهى ملحق شد، در حقیقت به خشم و غضب الهى روى آورده و جایگاهش دوزخ است که بدترین منزلگاه است.
این آیه شریفه رزمندگان را از گریختن از میدان جنگ برحذر داشته و به پایدارى و استقامت در برابر دشمن دعوت مى‏کند. کسى که از میدان کارزار فرار مى‏کند، در وعده پیروزى الهى به مؤمنین دچار شک و تردید مى‏شود، همان گونه که اگر در قدرت آفریدگار جهان شک و تردید به وجود آید، از هرگونه قدرت دشمن، ترس و بیم به دل راه مى‏یابد و از این ناحیه آن را مى‏توان نوعى شرک دانست... از طرفى دلهره و ناکامى در صفوف رزمندگان ایجاد مى‏کند و در برابر دشمن روحیه خود را ازدست داده و سبب کشته شدن مسلمانان مى‏گردد.
مؤمن باید دلى چون کوه، راسخ و پا برجا داشته و هیچ قدرتى در زمین نتواند او را به شکست وا دارد، چه این که او ارتباط با خدا دارد و مرگ هر کسى به دست خداوند است، بنابراین نمى‏سزد که مؤمن از بیم مرگ از صحنه نبرد فرار کند. از جمله آیاتى که در این زمینه نازل گشته، این آیات است:
یا أَیُّها الَّذِینَ آمَنُوا إِذا لَقِیتُمْ فِئَةً فَاثْبُتُوا وَاذکُرُوا اللَّهَ کَثِیراً لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ * وَأَطِیعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلا تَنازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَتَذهَبَ رِیحُکُمْ وَاصْبِرُوا إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصّابِرِینَ * وَلا تَکُونُوا کَالَّذِینَ خَرَجُوا مِنْ دِیارِهِمْ بَطَراً وَرِئاءَ النّاسِ وَیَصُدُّونَ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ وَاللَّهُ بِما یَعْمَلُونَ مُحِیطٌ؛(2)
اى اهل ایمان، اگر با گروهى از دشمنان برخوردید ثابت قدم بمانید وخدا را بسیار یاد کنید، شاید به رستگارى دست یابید و از خدا و رسول او فرمان ببرید و با یکدیگر مناقشه و کشمکش نکنید که شکست خورده و قدرت خویش را از دست مى‏دهید و صبر و شکیبایى پیشه کنید، به راستى که خداوند با صبر پیشگان است و مانند کسانى که براى خوشگذرانى و تظاهر، از شهر و دیار خود بیرون رفتند نباشید و مردم را از پیمودن راه خدا باز مى‏دارند و خداوند به آنچه انجام مى‏دهند احاطه دارد.
خداى سبحان عوامل پیروزى حقیقى را، که از قدرت معنوى سر چشمه مى‏گیرد، این گونه بیان مى‏فرماید: پایدارى و استقامت هنگام رویارویى با دشمن، فرار نکردن از برابر دشمن، ارتباط با ذات بارى تعالى که اساس هر قدرت و توان در وجود انسان است، اطاعت از خدا و رسول او به وسیله پرهیز از گناه و انجام وظایف و دورى از نزاع و کشمکش و نفاق و جدایى که انسان را به ورطه شکست مى‏کشاند، صبر و شکیبایى بر دشوارى‏هاى میدان کارزار، آمادگى شرکت در جنگ بى‏آن‏که مغرور به قدرت خویش گشته و یا به آن فخر و مباهات نماید، و تنها در راه خدا مبارزه کند، نه براى کسب شهرت و خودنمایى، خداوند براى ابراز اهمیت صبر و شکیبایى در دستیابى به پیروزى مى‏فرماید:
فَإِنْ یَکُنْ مِنْکُمْ مِئَةٌ صابِرَةٌ یَغْلِبُوا مِئَتَیْنِ وَإِنْ یَکُنْ مِنْکُمْ أَلْفٌ یَغْلِبُوا أَلْفَیْنِ بِإِذنِ اللَّهِ وَاللَّهُ مَعَ الصّابِرِینَ؛(3)
اگر صد نفر از شما صبر و پایدارى کنند بر دویست نفر و اگر هزار نفر شکیبایى به خرج دهند، به اذن خدا بر دو هزار نفر پیروز خواهند شد و خداوند با صبر پیشگان است.
در پایان یکى ازعناصر مهمى را که در تقویت روحیه معنوى نقش به‏سزایى دارد یادآور مى‏شویم و آن عبارت از اعتقاد و باور مؤمن به این است که افرادى که در راه خدا کشته مى‏شوند نمى‏میرند، بلکه در پیشگاه خداوند زنده‏اند و خداى متعال براى آنان پاداشى بس بزرگ مهیا فرموده است (قبلاً در ماجراى جنگ احد بدان اشاره کردیم).
پیروزى الهى
آن‏گاه که قدرت معنوى فزونى یافت و از ایمان به خدا و خالى بودن از هر گونه طمع‏ورزى به غنایم مادى، سرچشمه گرفت، پیروزى از ناحیه خداوند تحقق خواهد یافت. این قضیه را در روشن‏ترین شکل آن در ماجراى جنگ بدر ملاحظه مى‏کنیم، تعداد مسلمانان در جنگ بدر اندک بود و تجهیزات جنگى کمى داشتند، ولى دشمنانشان زیاد و داراى تجهیزات فراوان بودند، امّا در این نبرد مسلمانان به فرمان پیامبر خویش و براى جانفشانى در راه دفاع از عقیده و آرمان خود، نبرد نمودند. خداوند آنان را در قرآن به «اذلَّه؛ خوارشدگان» توصیف فرموده است. و انسان جز در حالت گرفتارى و ناتوانى ذاتى، احساس خوارى و ذلت نمى‏کند. خداى سبحان فرمود: «وَلَقَدْ نَصَرَکُمُ اللّهُ بِبَدْرٍ وَأنْتُمْ أَذِلَّةٌ».
از اینجا بود که مسلمانان در روز جنگ بدر انتظار پیروزى نداشتند، مگر آن‏گاه که از طریق معجزه برایشان پیروزى به ارمغان آمد واین گفته خداى سبحان براین معنا دلالت دارد: «إِذ تَسْتَغِیثُونَ رَبَّکُمْ فَاسْتَجابَ لَکُمْ أَنِّى مُمِدُّکُمْ بِأَلْفٍ مِنَ المَلائِکَةِ مُرْدِفِینَ»(4).
از جمله آن موارد این بود که آنان با پیروزى بزرگى بر دشمن دست یافتند و براین باور بودند که این پیروزى عنایتى است از ناحیه خداوند و آنها تنها با قدرت و توان خود بدان دست نیافته‏اند: «فَلَمْ تَقْتُلُوهُمْ وَلکِنَّ اللَّهَ قَتَلَهُمْ وَما رَمَیْتَ إِذ رَمَیْتَ وَلکِنَّ اللَّهَ رَمى‏».(5)
وقتى قضیه این چنین است، پیروزى جز از ناحیه خداوند میسر نیست، همان‏گونه که خداى سبحان فرمود: «وَمَا النّصْرُ إلّا مِنْ عِنْدِ اللّهِ» و خداوند پیروزى و نصرت خویش را جز براى کسانى که نیّت خود را تنها براى او خالص گردانده باشند، ارزانى نمى‏دارد و در جنگ أحد مسلمانان، نبرد را به فرمان خدا و رسول او آغاز نمودند و علایم و نشانه‏هاى نصر وپیروزى برایشان هویدا گشت و آن‏گاه که از فرمان رسول‏خدا(ص) سرپیچى کردند و اهتمام آنها به جنگ، به جز عدّه‏اى اندک و انگشت شمار، دستیابى به غنایم گردید، بدین ترتیب پس از پیروزى طعم تلخ شکست را چشیدند.
پیروزى پیامبر، دلیل صدق نبوت
زمانى که مسلمانان براى دستیابى به کاروان بازرگانى قریش در روز بدر، آهنگ بیرون رفتن از شهر نمودند، آمادگى چندانى براى نبرد نداشتند، چرا که آنان قرار بود با گروهى از نگهبانان کاروان بجنگند و براى این کار کافى بود که با اسلحه سبک به آنان حمله‏ور شده و بر کاروان غلبه یابند، ولى در آویختن با سپاهى انبوه طبعاً نیاز به نیروى انسانى فراوان و تجهیزات کامل جنگى داشت.
پیامبر اسلام(ص) بنا به وعده پیروزى که خداوند بدو داده بود، دستور داد تا مسلمانان با سپاه قریش که آن را براى حمایت از کاروان اعزام کرده بودند وارد نبرد شوند. خداى متعال فرمود: «وَإِذ یَعِدُکُمُ اللَّهُ إِحْدى‏ الطّائِفَتَیْنِ أَنَّهإ؛ه‏هُ لَکُمْ». و آن‏گاه که یکى از دو طایفه، یعنى (کاروان بازرگانى) پراکنده شد، ناگزیر وعده الهى در دیگر طایفه و گروه که همان (سپاه قریش) بود، تحقق مى‏یافت، از این رو رسول اکرم(ص) یاران خود را براى مبارزه با سپاه قریش دعوت نمود و این فرا خوانى از ناحیه برخى از یاران او با اندک تردیدى روبه‏رو شد و در نهایت با ارشاد پیامبر، دستور آن حضرت عملى گشت.
اگر رسول خدا(ص) اعتماد کامل بر صدق وحى الهى نمى‏داشت، سپاه خویش را در چنین نبردى که به دلایل ذیل، احتمال پیروزى در آن به چشم نمى‏خورد گرفتار نمى‏ساخت:
نخست، برترى تعداد نیروى انسانى مشرکین که سه برابر مسلمانان بودند و این برترى و تفوق در عرف جنگاوران برترى فوق العاده‏اى به شمار مى‏آید، به‏ویژه در آن زمان که نبرد به‏وسیله تیرو کمان و شمشیر و نیزه بوده تعداد نفرات مسلمانان در آن نبرد 315 و تعداد نیروى مشرکان 950 جنگجو بوده است.
دوم، برترى تجهیزات و سازو برگ نظامى و سلاح دشمن بود که از عوامل پیروزى در جنگ‏ها به شمار مى‏آید؛ مشرکین داراى 200 مرکب سوارى و مسلمانان تنها از دو مرکب برخوردار بودند، ولى با این همه، روحیه مسلمانان فوق العاده بالا بود.
فرمانده چیره دست و ماهرى که سپاه خود را به جنگ مى‏فرستد و یقین به پیروزى دارد و سخنى چون سخن پیامبر قبل از جنگ بدر مى‏گوید که فرمود: «مژده پیروزى به شما مى‏دهم، گویى قتلگاه این قوم (مشرکان) را با چشم خود مى‏بینم» و سپس گفته‏اش عملى مى‏شود و مسلمانان به پیروزى بزرگى بر قریش دست مى‏یابند، بنابراین علت و انگیزه چنین چیزى را تنها در حقّانیت رسول خدا(ص) مى‏توان یافت که خداوند با نصرو پیروزى خویش، آن حضرت را مورد حمایت و تأیید قرار داد.
ارزش فداکارى
قبل از صلح حدیبیه، تصویرى از بهترین شکل جانفشانى مسلمانان به چشم مى‏خورد. رسول خدا(ص) و مؤمنین به گونه‏اى مسالمت آمیز آهنگ زیارت مسجدالحرام نمودند، ولى قریش از زیارت آنان جلوگیرى به عمل آوردند. پیامبر(ص) عثمان بن‏عفان را به عنوان نماینده از سوى خویش نزد قریش اعزام فرمود، ولى قریش وى را باز داشت کردند و میان مسلمانان شایع گشت که او کشته شده است، لذا پیامبر اسلام(ص) تصمیم گرفت متجاوزان را گوشمالى دهد.
مسلمانان تا چه اندازه نداى پیامبر خود را لبیک گفتند. آنها با رسول خدا(ص) عهد و پیمان بستند که تا پاى جان بایستند، و از برابر دشمن نگریزند، هر چند به کشته شدن همه آنها تمام شود. چه بزرگ و پر ارج است ایمانى که زندگى و مرگ برایش مساوى است! مسلمانان صدر اسلام با قدرت ایمان خویش مبارزه کرده و هیچ قدرتى در روى زمین توان ایستادگى در برابر آنها را نداشت. همه سرزمین‏ها را گشوده و یکى پس از دیگرى بر آنها چیره گشتند، اگر چنین ایمانى در دل مسلمانان امروز وجود داشت، ضعف و ناکامى گریبانگیر آنها نمى‏گشت، قدرت و توان ملت‏ها به تعداد جمعیت آنها نیست، بلکه به ایمان و عقیده و آرمان و جانفشانى‏هاى آنان بستگى دارد. بهترین الگو بر این معنا، مسلمانان صدر اسلام، و در عصر حاضر، ملت ویتنامند.(6)
امروزه چقدر جهان عرب نیازمند چنین ایمانى است. آیا این آمادگى را دارند که براى باز گرداندن سرزمین‏هاى خود، با رهبران مخلص خویش پیمان مرگ ببندند و اهانت‏هایى را که به آنها روا داشته شده، به دشمن برگردانند و یا این که همان سخن را مى‏گویند که اعراب به رسول خدا(ص) گفتند: «شَغَلَتْنا أَمْوالُنا وَأَهْلُونا فَاسْتَغْفِرْ لَنا؟»
ولخرجى و اسراف در ساختن آسمان خراش‏ها و کاخ‏هاى مجلّل و تلاش بى‏وقفه براى دستیابى به اموال و تجمّلات زندگى و تفرقه و پراکندگى و کشمکش بر سر دنیا براى دست یازیدن به مال و ثروت و رسیدن به قدرت و جاه و مقام، همه این موارد، آنها را از تلاش ومبارزه براى بازپس‏گیرى سرزمین‏هاى از دست رفته خود و صَرف دارایى خود در این راه مشغول ساخته است.
زندگى حضرت، گواه حقّانیت نبوّت وى
بسیارى از پیروان دیگر ادیان که با ژرف نگرى اسلام را مورد تحقیق و بررسى قرار نداده و از شیوه عملکرد پیامبر اسلام حضرت محمد(ص) آگاهى ندارند، براین باورند که قرآن [نعوذبالله‏] توسط آن حضرت و براى اهداف و مقاصد شخصى او تألیف گشته و بالأخره وى نمى‏تواند فرستاده خدا باشد.
ولى کسانى که در پى حقیقتند باید سیره و رفتار رسول گرامى اسلام(ص) و حوادث و رخدادهایى را که در زندگى آن بزرگوار اتفاق افتاده است، با دقت مورد بررسى و دقت نظر قرار دهند، در این صورت ملاحظه خواهند نمود که همه این امور مؤکّد این است که وى فرستاده بر حقّ خدا است.
تاریخ زندگى حضرت محمد(ص) هر گونه شک و تردیدى که او را مدّعى دروغین نبوّت تلقى کند از بین مى‏برد. آن حضرت از کودکى به اخلاق نکو و پسندیده معروف بود، به گونه‏اى که مردم عصر او وى را امین نامیدند.
و اینک این محمد(ص) است که از عمر شریفش چهل بهار سپرى گشته و در این مدت هرگز اتفاق نیفتاده که وى مردم را به نبوّت و یا رسالتى فرا خواند، اگر آن بزرگوار [نعوذبالله‏] انسانى ماجراجو و جاه‏طلب بود، در این مدت دست به کارى مى‏زد که رنگ ماجراجویى داشته باشد، ولى هرگز چنین عملى از او سر نزد، در صورتى که ما مى‏بینیم غالب انسان‏هاى ماجراجو در عنفوان جوانى دست به این قبیل کارها مى‏آلایند.
از این گذشته آنچه قابل دقت است این که ما ملاحظه مى‏کنیم آن حضرت پس از آن‏که به سن چهل سالگى مى‏رسد، تمایل به تنها زیستى و گوشه گیرى دارد، آهنگ غارحرا مى‏کند و در آنجا شب‏هاى فراوانى را به عبادت و اندیشه و تفکر مى‏پردازد و در همان‏جا که به سر مى‏برد وحى الهى بر او نازل گشته وجودش را ترس و بیم فرا مى‏گیرد و در حالى که لرزه بر اندامش افتاده به خانه‏اش بر مى‏گردد و مى‏گوید: «بر جان خویش بیمناکم». این کلمه خود، دلیلى روشن بر صدق و اخلاص وى و از بین بردن هر گونه شک و شبهه بر عدم صدق ادعاى نبوّت آن حضرت است.
محمد(ص) آنچه را با چشم خود دیده و او را بیمناک ساخته بود و سبب ترس و بیم در او گشت توصیف مى‏کند، به همین دلیل نوعى سرما درخود احساس مى‏کند و به خانواده‏اش مى‏گوید: «مرا بپوشانید، مرا بپوشانید».
یکى دیگر از دلایل حقانیّت نبوّت آن حضرت، گواهى «ورقة بن نوفل(7)» است. وى فردى آشناى به انجیل بود وهنگامى که ماجراى نزول وحى را بر حضرت محمد(ص) شنید گفت: این همان وحى است که خداوند آن را بر موسى نازل گرداند. ورقةبن‏نوفل این سخن را طبق شناختى که از زندگى بى‏پیرایه و راستین حضرت که دور از هر گونه جاه طلبى بود عنوان کرد. ورقه، درخبر مربوط به پیامبر، سیمایى از صدق و صفا مى‏بیند و عبارتى درباره او مى‏شنود که دور از فکر و اندیشه برنامه‏ریزى شده اتفاق افتاده است.
و اینک این رسول خدا(ص) است، بعد از آن‏که خداوند بدو دستور مى‏دهد، دعوت خویش را علنى سازد بر کوه صفا مى‏ایستد و قریش را با این سخن خویش مخاطب مى‏سازد: آیا اگر به شما اطلاع دهم در دامنه این کوه سپاهى وجود دارد سخنم را باور دارید؟ در پاسخ گفتند: تو در نزد ما بدسابقه نبوده‏اى و دروغى را از تو سراغ نداریم.
محمد(ص) نبوّت خویش را با بر افراشتن پرچم صدق و راستى با اعتماد کامل مطرح مى‏سازد، سراسر زندگى آن حضرت متصف به دورى از رذایل، و آراسته به پاکیزگى تام است، به گونه‏اى که او را وامى‏دارد تا با صراحت، جامعه آن روز را به مصاف بطلبد و به طور واضح و روشن اعلان نماید که زندگى او گواه بر صدق گفتار اوست.
از بهترین نظریاتى که در این زمینه عنوان شده سخن شیخ محمد خضر حسین است که مى‏گوید: «اگر حضرت محمد(ص)به دروغ ادعاى نبوّت کرده بود قضایایى که نقض کننده ادعاى او بود بر پیروان خردمند او پوشیده نمى‏ماند آن حضرت پس از بعثت مدت بیست‏و سه سال زندگى کرد و این مدت طولانى براى کسانى که از هر جنبه مى‏خواستند رسالت او را مورد مناقشه قرار دهند، کافى بود تا مراقب رفتار صاحب رسالت بوده، شاید بر نمونه‏اى از رفتار آن حضرت آگاه گردند که ظاهر آن با آنچه در باطن است، تفاوت داشته باشد و یا مطلبى را ندانسته به خدا نسبت دهد و اینان بهانه‏اى به دست آورند.
از دیگر شواهد این است که رفتار آن بزرگوار از هرگونه خدشه در ادعاى رسالت، پاک بوده [و بالأخره‏] کسانى که بدو ایمان راسخ داشته و دل‏هاى آنان از عشق و محبت و احترام‏او لبریز بود، همان افرادى بودند که بیشتر با وى همنشینى کرده بودند و آنان که جزاندک زمانى از او مفارقت و جدایى حاصل نکردند، همان سابقین از مهاجر و انصاربودند.
همان‏گونه که در سیره و رفتار پیامبر(ص) یاد آور شدیم، آن حضرت از هرگونه حس دنیاطلبى، خالى و برکنار بود، زمانى که رحلت فرمود براى خانواده‏اش چیزى از ساختمان واموال و دارایى باقى نگذاشت، بلکه فرمود: «ما پیامبران چیزى به ارث باقى نمى‏گذاریم»(8) و هنگام وفات، زره مبارک وى جهت تأمین هزینه زندگى خانواده‏اش در گرو فردى یهودى‏بود.
تاریخ گواه است که هر رهبر و پیشوایى، داراى یک سلسله هوادار و خواص هست که از صفاتى چون او برخوردارند و وى را در راه رسیدن به هدف و آرمانش یارى رسانده و غنایم را میان خود تقسیم مى‏کنند، در حالى که نزدیک‏ترین یاران محمد(ص) و همسران او الگوى زهد و پارسایى و بى‏رغبت به دنیا بوده و بیشتر به عبادت خدا مى‏پرداختند،آیا دلیلى قوى‏تر از این بر صدق و حقّانیّت نبوّت آن حضرت مى‏توان یافت؟!

قرآن و غزوه بدر
در سوره هاى آل عمران، نساء، انفال و حج در بیش از چهل آیه، خدا این غزوه و تأییدهاى غیبى و کمک ها و یارى هایى را که به مسلمانان نموده، شرح داده; و در آیه 14 سوره انفال، این روز تاریخى را «یَوْمُ الْفُرْقان» نامیده است، از این جهت که در آن، حق از باطل جدا شد و ظاهر گشت که شرک و بت پرستى باطل، و توحید و خداپرستى، حق است.
آشکار شد، حقّى که آسمان و زمین بر آن برپاست، و فطرت و سرشتِ انسانیّت و وجود تمام اشیا بر آن گواهى مى دهند، همان دعوتِ رسول خدا صلّى الله علیه وآله وسلّم ـ است; حقِّ خدایى خدا، یگانگى و وحدانیّت او، مالکیّت و حاکمیّت او بر جمیع اشیا، افراد، اصناف و نژادها و خضوع همه عالم آفرینش در برابر قدرت و حکومت مطلقه، تدبیر و تقدیر اوست.
باطل در آن عصر به صورت هاى گوناگون زمین را فرا گرفته، جهان را تاریک ساخته و حجاب حق شده بود.
شرک، بت پرستى و خضوع در برابر سلطنت فرمانروایانِ طاغى که خود را در روم و ایران و نقاط دیگر، فَعّالِ ما یَشاء و خداى زمین و مالک بندگان خدا مى شمردند ـ رواج یافته بود.
گردنکشان مستبدّى بودند که خود را بر مردم تحمیل کرده و اطاعت خود را بر آنها لازم مى دانستند; و از آنان چاپلوسى، کرنش و خاکسارى مى خواستند; یا آنان را مجبور به انجام اعمالى مى کردند که به طور کامل با آزادى منافات داشت. و خود را شریک خدا در حاکمیّت بر بندگانش معرّفى کرده و نیز خویش را اَنبازِ حق مى شمردند. از این رو، زمان آن بود که حق آشکار، و باطل محو و مغلوب شود.
حق، پرستش و اطاعت و فرمانبرى از خدا، و او را یگانه و یکتا شناختن، و ایجاد نظم جهان و قوانینِ آن را حقِ او دانستن است.
باطل، شرک به خدا و پرستش اشخاص، و پیروى از هوىها، برنامه ها، روش ها و عادات باطل، و تقلیدهاى مذموم و فرمان برى از کسى غیر از خداوند متعال است.
آنچه با وقوع جنگ بدر، بطلان آن آشکار شد، شرک، پرستش افراد و پیکره هاى آنها و اطاعت از تشریعات و مقررّات مجعول بشرى بود.
و حقّى که ظاهر گردید، رجوع و بازگشت همه امور، و تشریع شرایع و تقنین قوانین به خدایى است که جز او خدا و معبودى نیست و بازگشت همه به سوى اوست. و غیر از او صاحبِ سلطنت مطلقه و حاکم شرعى وجود ندارد.
با آشکار شدن حق، تعظیم و تکریم غیر خدا ممنوع شد و انسان ها مساوى و برابر گردیدند; تا جز در برابر خدا و حاکمیّت و شریعت او، در برابر هیچ قدرت و زورمندى خاضع نشوند و تعظیم نکنند; و کسى نیز نتواند آنها را در هر ناحیه و کشورى که هستند، استثمار و استعمار کند.
این است هسته مرکزى تعالیم اسلام و حقیقتى که رشد و ترقّى و آزادى و انسانیّت هر جامعه بسته به میزان درک و فهم آن جامعه از این حقیقت است.
روز بدر «یَوْمُ الْفُرْقان» است; زیرا فُرقان، مرز بین دو عهد و دو عصر اسلامى گردید. عهد گذشته; که عهد صبر و تحمّل و بردبارى و انتظار وقت و آماده شدن بود; و عهد جدید; که عهد حرکت، نهضت، قوّت، پیشدستى و دفاع، و مبارزه با ظلم، ستم، جهل و شرک شد. آرى، عصر حرکت ودفاع; عصر نهضت و جهاد.
اسلام با برنامه هاى اصیل و مسلک مستقل و مکتب جامعى که به جهانیان عرضه مى دارد، راهنماى فکر و اندیشه، عقیده و اخلاق، نظام اجتماع، نظام دولت، و اعلانگر عام و مطلق آزادى بشراست; زیرا اسلام با دعوت به توحید و الوهیّت خداى یگانه و حاکمیّت او و کنار گذاردن کسانى که غاصب حکومت والوهیّت خدا هستند، باید با حرکت و پیشروى و قوّت و قدرت و جهاد نیز وارد میدان شود، و دست یارى و هدایت و کمک خویش را به سوى همه انسان هاى محروم و مقیّد و مَسلوبُ الحقوق دراز کرده و شرّ ظلم و ستم غاصبان و متجاوزان به حکومت خدا، و طبقات به اصطلاح ممتاز را از مردم دور کند; و تقسیم ها و طبقه بندى هایى را که در آن عصر و تا عصر ما، رایج و سبب محرومیّت گروهى و بهره گیرى گروه دیگر بود و حتّى حقّ تعلیم و تعلّم از اکثّریت مردم سلب مى کرد، از بین برد و براى تحقّق این اهداف، نمى توان تا ابد در انتظار ماند.
پیغمبر خدا صلّى الله علیه وآله وسلّم ـ تا غزوه بدر، نزدیک پانزده سال از دوران فرخنده رسالت خود را، به ارشاد و تبلیغ و دعوت به توحید و صبر در برابر آزار و اذیّت قوم و ناملایمات گذرانید; ولى اسلام فقط شعائر عبادتى، تعلیمات اخلاقى، و عقیده قلبى نیست.
اسلام دینى است چند بعدى; که تمام جوانب حیات بشر، چون: دولت و حکومت، فرد واجتماع، حیات و زندگى و دنیا و آخرت را در بر مى گیرد; و براى پیاده کردن این اهداف از جانب خدا آمده است و حصول این اهداف و تطبیق واقعى اسلام بر حیات بشر، محتاج به اعمال قدرت و برداشتن موانعى است که بر سر راه این مقاصد قرار دارد.
علاوه بر این، تاریخ و گذشت زمان نشان داد که حکومت هاى مستبد، جیره خواران مکتب بت پرستى و مزدوران و استثمارگران، از آزادى و تبلیغ و هدایت یاران حق و خدا پرستان، به شدّت جلوگیرى مى کردند; و کوشش مى نمودند تا این چراغ هدایت، که روز به روز تاریکى ها را بر طرف و دل هاى غرق در ظلمت و ضلالت وجهالت را روشن مى ساخت، خاموش سازند.
بنابراین، با توجّه به این مسایل نیز، تحقّق اهداف اسلام و نگاهدارى این یگانه چراغ درخشان هدایت، محتاج به اعمال قدرت و دفاع و جهاد فى سبیل الله شد. و نیز از این رو روز بدر «یوم الفرقان» است که اسلام، فرقانى بین دو عهد جاهلیّت و اسلام مى باشد.
بشریّت بعد از نظام اسلام، مانند بشریّت قبل از آمدن نظام اسلام نیست.
عقیده توحید اسلام، افکار را عوض کرد و با آزادى، عدالت و مساوات آشنا ساخت.
تساوى حقوق، عدالت و حرّیّت اسلام، در جوامع غیر اسلامى نیز اثر گذاشت و از آن اقتباس شد.1
حتّى صلیبى ها که براى نبرد با اسلام، به کشورهاى ما هجوم آوردند، از تعالیم و اجتماع آزاد و برابرِ اسلام، براى کشورهاى خود که در سیاه چال انحطاط فکرى و اخلاقى افتاده و از حقوق انسانى محروم بودند، سوغات هاى گران بهاى فراوانى بردند.
جنگ بدر، فرقان بین دو نوع تفکّر در عوامل پیروزى و عوامل شکست شد.
یکى تفکّر مشرکان و بت پرستان که عوامل پیروزى را اسلحه و مهمّات جنگى و کثرت نفرات مى شمردند; و دیگرى تفکّر مؤمنان و تربیت شدگان مکتب اسلام، که عوامل پیروزى را در درجه نخست در استقامت، فداکارى و ایمان به هدف، همفکرى و مدد و یارى خدا مى دانستند.
عوامل ظاهرى فتح در صف مشرکان و شکست در جبهه مسلمانان، آنچنان نمایان بود که منافقان گفتند:

فرمت این مقاله به صورت Word و با قابلیت ویرایش میباشد

تعداد صفحات این مقاله  35  صفحه

پس از پرداخت ، میتوانید مقاله را به صورت انلاین دانلود کنید

دانلودمقاله ریحانه پیامبر (ص) و علم و عبادت

اختصاصی از زد فایل دانلودمقاله ریحانه پیامبر (ص) و علم و عبادت دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

مقدمه
اگر بگوییم فاطمه زهرا(س) محبوبترین چهره و دوست داشتنی ترین شخصیت و شکوهبارترین نمونه انسانی در آسمان انسانیت است نه سخنی به گزاف بر زبان رانده و نه چیزی فراتر از حقیقت به قلم آورده‌ایم. با وجو اینکه چهارده قرن است که از درخشیدن آن خورشید جهان افزون می گذرد اما از همان لحظه درخشش تاکنون هماره در چشم انداز انسانهای آگاه و کمال جو و ارزش خواه می درخشد و همچون گوهر نایاب است که ما انسانها به دنبال شناخت او می گردیم تا بتوانیم راه و رسم انسانیت و بندگی یاد گیریم و در مسیر آن بانوی نمونه و والا مقام گام برداریم.
زهرای اطهر(س) یک الگوی راستین برای همه انسانها، مرد و زن، بزرگ و کوچک است پس وظیفه ماست که به دنبال شاخت این سمبل راستین حرکت کنیم و بشناسیم و به دیگران بشناسانیم.
مجموعه ریحانه پیامبر و علم و عبادت برگرفته از سه فصل شخصیتی، علمی، عبادی به عنوان قطره ای ناچیز از دریای بی کران شخصیت عرفانی، انسانی حضرت فاطمه زهرا(س) گردآوری شده، به امید اینکه شمعی برای هدایش و راهنمای دوستان و علاقه مندان به شناخت زندگی حضرت زهرا(س) باشد.

فصل اول

ریحانه پیامبر و علم و عبادت

1- شخصیت حضرت فاطمه
2- فاطمه زن نمونه
3- رسالتهای اجتماعی حضرت فاطمه (س)

ریحانه پیامبر و علم و عبادت

1- شخصیت حضرت فاطمه
ریحانه پیامبر از مقام والای الهی و انسانی برخوردار بود آنگونه که در شکم مادر، با وی صحبت می‌کرد و به هنگام تولد زنان بهشتی او را یاری کردند. پیامبر بزرگوار اسلام(ص) در جواب امام علی(ع) که فرمود چرا فاطمه، فاطمه نامیده شد؟ فرمود: زیرا خداوند او و ذریه اش را از آتش نجات داده است و فاطمه زهرا(س) از صفات بارز انسانی برخوردار بودند عایشه در مورد صداقت و راستگویی ایشان مرتب می گفت همانا فاطمه سلام ا... علیها راستگوترین مردم در گفتار می باشد.
بنابراین حضرت فاطمه زهرا(س) از آن جهت در نزد خداوند صدیقه است که نه تنها ذاتاً راستگوست بلکه تصور دروغ هم درباره حضرتش خطا و گناه است، صفات زکیه، طاهره، مطهره از اوصاف ذاتی و غیر اکتسابی است و عصمت و طهارت اعطایی الهی است. قال الصادق(ع): فمن عرف فاطمه حق معرفتها فقد ادرک لیله القدر.
کسی که نسبت به فاطمه(س) آنگونه که شایسته است معرفت پیدا کند به تحقیق که شب قدر را درک کرده است شیر خدا علی مرتضی(ع) می فرماید: به خدا سوگند در سراسر زندگی مشترک با فاطمه(س) تا آنگاه که خدای عزیز و جلیل روحش را به سوی خدا برد هرگز او را خشمگین نساختم و بر هیچ کاری او را اکراه و اجبار نکردم او نیز هرگز مرا خشمگین نساخت و نافرمانی من نکرد هر وقت به او نگاه می کردم و رنجها و اندوههایم برطرف می شد.
پرورش فاطمه زهرا(س) در خانه وحی و کنار پدرش بود آنجا که فرشتگان فرود آمدند، آنجا که نخستین گروه از مسلمانان به یکتایی خدا ایمان آوردند، آنانکه پروردگار دلهاشان را آزمود و در قرآن کریم مدح فرمود پس سراسر تربیت او از آموزگاری چون محمد(ص) که آموزش یکتا پرستی و دینداری و عدالت می داد فرا گرفت، شخصیت آن حضرت چنان ساخته شد که پیامبر اکرم(ص) می فرمایند: « همانا فاطمه (سلام ا.. علیها) در مبارزه با خواهشهای نفسانی بسیار خوب عمل کرد پس خداوند ذریه اش را بر آتش جهنم حرام کرد»
2- فاطمه زن نمونه
حضرت فاطمه زهرا صدیقه کبری (س) زن نمونه همسر نمونه و دختر نمونه بودند آن زمان که خانه دختر پیغمبر همچنان تهی و بی پیرایه بود علی و زهرا قناعت و زهد، ایثار را اشعار خویش قرار دادند و فاطمه به عنوان زن نمونه از همسر و فرزندان نگه داری می کرد.
«این شهرآشوب می نویسد: روزی علی فاطمه را گفت خوردنی چه داری؟
خانم فرمودند: نه بخدا سوگند دو روز است که خود و فرزندانم حسن و حسین گرسنه ایم؟
چرا به من نگفتی؟
از خدا شرم کردم چیزی از تو بخواهم که توانایی آماده کردن آن را نداشته باشی»
پیامبر اکرم می فرمایند: خیر رجالکم علی بن ابی طالب و خیر نساء‌کم فاطمه بنت محمد.
بهترین مردان شما علی فرزند رشید ابوطالب است و برترین زنانتان فاطمه دخت گرانمایه پیامبر است.
در روایت است که روزی برای امام علی(ع) گرفتاری پیش آمد حضرت فاطمه نزد پدر رفت در زد پیامبر فرمود صدای پای حبیه ام را از پشت در می شنوم ای ام ایمن! برخیز ببین کیست؟ ام ایمن برخاست و در را گشود فاطمه وارد شد پیامبر فرمود دخترم !فاطمه جان در ساعتی به منزل ما آمدی که تا کنون سابقه نداشته در این ساعت پدر را دیدار کنی، فاطمه، عرضه داشت یا رسول الله طعام فرشتگان نزد خداوند چیست؟ فرمود حمد و ستایش خداوند است، فرمود طعام ما چیست؟ رسول اکرم پاسخ دادند: قسم به خداوندی که جانم در دست اوست هیچ چیز در منزل نداریم و مدت یک ماه است که برای طبخ طعام آتشی افروخته نشده ولیکن دخترم به تو پنج کلمه یاد می دهم که حضرت جبرئیل به من یاد داد فرمود چه کلماتی؟ پیامبر فرمودند: یارب العالمین و الاخرین، یا ذالقوه المتین، یا راحم المساکین، و یا ارحم الراحمین، حضرت زهرا(س) به منزل برگشت امام شیعیان علی (ع) پرسید چه آوردی فرمود علی جان برای دنیا رفتم اما توشه ای برای آخرت آوردم.
سلمان فارسی می گوید: روزی حضرت فاطمه را دیدم که چادر وصله دار بر سرداشت با تعجب گفتم دختران پادشاهان برکرسیهای طلایی می نشینند و پارچه های زربفت می پوشند ولی دختر رسول خدا با چادر وصله دار!
حضرت فاطمه فرمودند: یا سلمان! ان الله ذخر لنا الثیاب و الکراسی لیوم آخر
ای سلمان! خداوند بزرگ، لباسهای زینتی و تختهای طلائی را برای ما در روز قیامت ذخیره کرده است.
با نوی نمونه آن بانویی است که از هر جهت نمونه باشد. ایمان، عمل، اخلاص و پاکی، زندگی و آراستگی، نظافت و بهداشت و غیره. حضرت فاطمه(س) علاوه بر اینکه خود سمبل قداست و پاکیزگی بود همواره به بهداشت نظافت سفارش می‌کردند و نظافت برون و طراوت و شادابی و آراستگی ظاهر بها می‌داند.
«و می فرمایند پدرم پیامبر خدا فرمود:
لایلو من الا نفسه من بات و فی یده عمر
کسی که شب را با دستانی چرب و آلوده و بدون رعایت بهداشت و نظافت، به استراحت پردازد و آنگاه به آفت و بیماری گرفتار آید، نباید جز خویشتن کسی را نکوهش کند»
حضرت فاطمه زهرا (س) به عنوان زن و همسر نمونه درسهای با ارزش را به جامعه انسانی، داده اند و سفارشات زیادی به زنان کرده اند آن هنگام که پیامبر بزرگوار اسلام(ص) از ایشان سوال کردند که نزدیکترین حالت زن به خداوند چه زمانی است؟ ایشان فرمودند آن زمانی که زن با درایت و آگاهی و اندیشمندانه به امورات منزل رسیدگی کند و به تربیت دینی و اسلامی فرزندان بپردازد از هر زمان دیگر به خداوند نزدیک تر است و پیامبر اکرم (ص) از این پاسخ دختر گرامی خویش بسیار شادمان و خوشحال شدند و فرمودند فاطمه بضعه منی فاطمه پاره تن من و پاره ای سازمان وجودی من است.
آن حضرت به عنوان همسر نمونه از پدرشان نقل می کنند که می فرمایند:
«ویل لامراه اغبضت زوجها و طوبی لامراه رضی عنها زوجها»
نفرین بر آن زنی که با پایمال ساختن حقوق و حرمت مرد خانه اش او را به خشم آورد، و خوشا به حال آن زنی که با رفتاری خداپسندانه و انسانی، به گونه ای زندگی کند که همسرش از او خشنود باشد.
ریحانه پیامبر به عنوان بانوی نمونه نه تنها برای زنان نمونه و سرآمد بود بلکه آموزگاری برای مردان حقجو نیز بود نقل شده که یکی از دانشوران به محضر آن حضرت شرفیاب شد وعرضه داشت بانوی من هدیه ای را که از بارگاه خدا و پیامبرش دریافت کرده ای را برا ی مردم ارزانی دار و آن حضرت این روایت را به یادگار نهادند.
بسم الله الرحمن الرحیم. قال محمد (ص) من کان یومن بالله و الیوم الاخر فلا یوذی جاره و من کان یومن بالله و الیوم الاخر فلیُکرِمْ صَیَفه و من کان یومن بالله و الیوم الاخر فلیقل خیراً او یسکت. ان الله یحب الخیر الحلیم المتعفف و یبغش الفحس من البذاء من النار» آن کس که ایمان به خدا و روز رستاخیز بیاورد، همسایه اش را نمی آزارد،و آن کس که به خدا و روز رستاخیز ایمان بیاورد میهمان خویش را گرامی می دارد، و آن کس که به خدا و روز رستاخیز ایمان بیاورد، بایدا سخن شایسته و سنجیده گوید و یا ساکت باشد و لب فرو بندد، مردم! خداوند انسان خیر اندیش و بردبار و خویشتن دار را دوست می دارد و عنصر بد زبان و بد اندیش و بی شرم را که اصرار در خواسته های ناروای خویش می کند دشمن می دارد، چرا که حیا از ایمان است و ایمان جایگاهش بهشت خداست، اما بدی و نارواگویی از بی شرمی سرچشمه می گیرد و انسان بی شرم در آتش خواهدبود.
3- رسالتهای اجتماعی حضرت فاطمه (س)
حضرت فاطمه زهرا(س) با وجود اینکه در این دنیا عمر زیادی نکردند، اما از آنجا که قسمت عمده زندگانیش همراه وجود مقدس پیامبر اکرم (ص) و امام علی (ع) بود و از طرفی تعالیم عالیه اسلام و آموزه های علمی وعملی پیامبر اکرم (ص) نسبت به شخصیت دادن به زن باعث شد آن بزرگ بانو از شخصیت والای اجتماعی برخوردار باشد ودر عرصه های مختلف فردی- اجتماعی- فرهنگی در خشش نماید.
بخشی از فعالیت های اجتماعی آن بانوی بهشتی را می توان در موارد زیر تبیین کرد:
الف - مرجعیت فکری- فرهنگی
حضرت زهرا (س) نقش بسیار‌عظیمی در ‌جامعه آن روز داشت چنانکه علامه سیدجعفرمرتضی عاملی می‌نویسد «مردم جهت کسب معرفت و مطالب علمی از محضر حضرت به خدمت ایشان مشرف می‌شوند .
حضرت فاطمه زهرا (س) در پاسخ به مسائل شرعی اشتیاق زیادی داشتند و از صبر و حوصله بسیار برخوردار بودند به نحوی که مراجعه کنندگان هر تعداد پرسش را که داشتند سوال می کردند بدون اینکه حضرت احساس خستگی و ناراحتی نمایند چنانکه حضرت امام حسن عسکری(ع) می فرمایند« زنی به محضر حضرت فاطمه(س) رسید و عرض کرد من مادری ناتوان دارم که نسبت به مسائل احکام و نمازش دچار شبهه و اشتباهی شده است. مرا نزد شما فرستاده تا آنرا بپرسم. حضرت به پرسش او پاسخ گفت. وی مسئله ای دیگر پرسید و حضرت پاسخ گفت پرسش سومش مطرح کرد و همین طور تا ده پرسش را مطرح کرد و حضرت پاسخ گفتند، آن زن از اینکه پرسشهایش زیاد شد خجالت کشید و عرض کرد ای دختر پیامبر شما را زحمت ندهم حضرت فرمودند: هر وقت خواستی بیا و هر چه می خواهی بپرس.
ب- عرصه سیاست
با عنایت به اینکه در اوایل بعثت پیامبر(ص) خطرات زیادی وی را تهدید می‌کرد و از طرفی جان ایشان و دفاع و حمایت از دین از مهم ترین رسالتهای جامعه نوپای اسلام و وظیفه خطیر کسانی بود که به حقانیت پیامبر و آیین او ایمان آورده بودند آن زمان که خاکروبه بر سر پیامبر می ریختند مردانی مانند حمزه سید الشهدا به دفاع از پیامبر می پرداختند ولیکن با مطالعه تاریخ می بینیم نام بانویی بزرگوار پر عظمت با وجود سن کم در کنار مدافعان و حامیان پیامبر نوشته است.
ابوبکر بیهقی می نویسد: « روایت شده است که مشرکان قریش در حجر اسماعیل گرد آمده بودند و می گفتند: چون محمد(ص) عبور کند هر یک از ما به او ضربه ای می زنیم و چون فاطمه این را شنید پیش مادر رفت و مطلب را به اطلاع پیامبر رساند»

فرمت این مقاله به صورت Word و با قابلیت ویرایش میباشد

تعداد صفحات این مقاله   29 صفحه

پس از پرداخت ، میتوانید مقاله را به صورت انلاین دانلود کنید